ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ ΝΑ ΞΗΓΗΘΕΙ ΣΤΗ ΛΕΡΑ

Να εξομολογηθώ κάτι. Αρκετές φορές που έφευγα από το σινεμά..., μιλάμε όταν ήμουν πιτσιρικάς, έτσι;..., ένοιωθα πιο άντρας. Κι όταν μιλάμε για κινηματογράφο εννοούμε τον αμερικάνικο. Υπήρχαν, λοιπόν, κάποιοι ηθοποιοί που σ’ έφτιαχναν. Ήταν αγνοί, λεβέντες και άμα λάχει σήκωναν χέρι. Και τραβούσαν πιστόλι.

Σινεμά. Η πραγματικότητα στο μύθο δοσμένη. Ο μύθος δοσμένος ως πραγματικότητα. Εντάξει, οι σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες, όμως εμείς όταν την κοπανάγαμε από το σχολείο για να πάμε στα σινεμά της Τρούμπας, που ξεκινούσαν από πρωί-πρωί, στεκόμασταν στους ηθοποιούς. Ποιός έπαιζε το παλληκάρι του έργου.

Πωλ Νιούμαν. Γι’ αυτόν γράφω. Με αφορμή ότι σα σήμερα 26 Ιανουαρίου, το 1925, γεννήθηκε «το αντίπαλο δέος», ας το πούμε έτσι, του Μάρλον Μπράντο (1924 αυτός).

Ηθοποιός. Κινηματογραφικός ηθοποιός. Είναι, ρε, ένας δικός σου άνθρωπος, γιατί τον γουστάρεις, γιατί στο έργο θες να ξηγηθεί έτσι κι όχι αλλοιώς. Να είναι με το σωστό, με το δίκαιο, και να τιμωρεί, να εκδικείται τον καριόλη.

Ε, αυτό που περίμενες, και με το παραπάνω, στο έδιναν οι ηθοποιοί του σινεμά. Κι ένας απ’ αυτούς, ένας από τους κορυφαίους, που ήταν και μάλαμα παιδί στην προσωπική του ζωή, ήταν ο Πωλ Νιούμαν.

Διαβάστε ακόμα:

Σεξομανείς και οι δύο