ΤΥΧΕΡΟΙ ΟΣΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΜΕ ΜΑΖΥ ΤΗΣ

Κάποιες φωνές δεν ξαναγεννιώνται. Όπως κάποιες εποχές δεν θα ξαναγυρίσουν σε τούτη τη ζωή μας, ίσως και την άλλη, εκεί που θα πάμε.

Μαρίκα Νίνου. Την ακούς και λες είναι δική μου. Όπως ήταν των παπούδων μου. Σωτηρία Μπέλου. Γεννήθηκε για να μου πει από ποιες γενηές φύτρωσα, ποιός είμαι, που ανήκω. Βίκυ Μοσχολιού. Είναι. Κι αυτό που είναι, αυτό που έχει μέσα της, βγαίνει με δύναμη, με νταηλίκι, με γνησιότητα. Δεν είναι κατασκεύασμα ωδείων, ούτε μικροφώνων. Δεν φτιάχνεται τέτοιο υλικό που σε κομματιάζει όταν τραγουδάει.

Το λέω. Τα τελευταία 40 χρόνια βγήκαν φωνάρες γυναικείες. Μούσχουρη, Μαρινέλλα και Πρωτοψάλτη. Γαλάνη και Αλεξίου. Αρβανιτάκη και Τσανακλίδου. Κι άλλες τόσες.
Μοναδικές. Άγιες των αγίων. Αληθινά χαρίσματα στους Έλληνες. Η Βίκυ Μοσχολιού είναι η πρώτη. Είμαστε τυχεροί που μαζί της τραγουδήσαμε. Η πρώτη. Το λέω.

Μετά ήρθε ο κύκλος του σκουπιδότοπου. Τραγούδια για τα μπάζα. Βίσση, Ρουβάς, Βανδή, Παπαρίζου και σία. Της ελληνικής μουσικής ο τάφος. Ψευτοσεξουδάκια όπως τα πλαστικά λουλουδάκια που στολίζουν μια ταφόπλακα.

Η δραματική, η ελληνική φωνή της Βίκυς Μοσχολιού γεννήθηκε στις 23 Μαϊου το 1943 και σίγησε σα σήμερα 16 Αυγούστου, στα 62 της, το 2005, δέκα χρόνια αφ’ ότου την κτύπησε ο καρκίνος. Ευτυχώς για κείνην, και για εμάς βέβαια, ''είπε'' τραγουδάρες. Η «κορδελιάστρα», η ανήλικη εργάτρια σε κλωστοϋφαντουργείο, ανέβηκε για πρώτη φορά στο πάλκο 19 χρόνων, σε κέντρο που τραγουδούσε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.

Διαβάστε ακόμα:

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε στα ίδια χώματα