ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΑΥΤΟΞΕΥΤΥΛΙΖΕΤΑΙ

Για πρώτη φορά τον είδα στο σινεμά στη μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε, ένα αλλοιώτικο, ας το πω έτσι, καουμπόυκο, Η Εκδίκηση Είναι Δική Μου, ο ελληνικός τίτλος. Τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Τι πράμα είναι αυτό, είπα. Θεότης. Άνδρας που απ' αυτόν παίρνεις. Τι ανάγκη έχει ένας αρσενικός για να ολοκληρωθεί, να γίνει αληθινός άντρας; Ότι χρειάζεται στα χαρίζει η ματιά του Μάρλον Μπράντο.

Μετά πληροφορήθηκα ότι το άτομο είναι το τέρας της ηθοποιίας. Το ιερό τέρας της υποκριτικής. Και μαζί ο Νο1 γόης του κινηματογράφου. Γράφω γι' αυτόν με την ευκαιρία ότι σα σήμερα, πρώτη Ιουλίου το 2004, πέθανε ένας άνθρωπος που δεν είχε πρόβλημα να ξευτυλίζει τον ίδιο του τον εαυτό, και το μοναδικό ταλέντο του. Ναι, δεν το συζητάμε ότι γι' αυτόν η ζωή δεν είχε νόημα και το μόνο που όφειλε να κάνει ήταν να αυτογελοιοποιείται. Ήταν, ίσως, ένα είδος “εκδίκησης” στα δίχως απαντήσεις αιώνια ερωτήματα της ύπαρξής μας.

Γύριζε ταινίες της πλάκας, είχε γίνει μπούρδας, σκέτη ντουλάπα, αποκρουστικός χοντρός. Ποιος, ο παίδαρος, ο άνδρας που είχε πάει με αμέτρητες γυναίκες κι αν “υπέκυψε” σε ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές δραστηριότητες το έκανε για τον ίδιο λόγο, είμαι σίγουρος. Για να αυτοδιασυρθεί. Για να διασύρει την έννοια του διάσημου. Όσο κι αν είναι τραβηγμένο, εγώ σ' αυτήν την άποψη έχω καταλήξει.

Υπέφερε ο Μάρλον Μπράντο αν τον αντιμετώπιζες ως σταρ. Το ότι άνοιξε δρόμους στην υποκριτική, το ότι ήταν μέγας ηθοποιός δεν σήμαινε τίποτα γι' αυτόν. Το θεωρούσε το λιγώτερο σημαντικό πράμα στο πέρασμά του στη γη.

Λένε οι ειδικοί ότι είναι αθάνατη η ερμηνεία του Μπράντο στην ταινία Αποκάλυψη Τώρα. Ο ρόλος της ζωής του. Το σινεμά, άλλωστε, δική μου κουβέντα αυτή, στην πραγματικότητα ξεκίνησε με την εμφάνιση του Μάρλον Μπράντο.

Διαβάστε ακόμα:

Μαρινάκηδες και Μελισσανίδηδες