ΜΟΝΟΝ ΚΡΗΤΙΚΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΙΣΟΤΙΜΟΥΣ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ

Σα σήμερα πέθανε ο αθάνατος γκουρού του στοιχήματος που τον είχε εμφανίσει στην Ελλάδα η φυλλάδα το καλοκαίρι του 1993. Έστω ένα γραπτό του αιώνιου φίλου μας, από τα αμέτρητα διαμάντια που είχαν δημοσιευτεί, ας το ξαναθυμηθούμε σήμερα. Διαβάζεις Γιώργο Παρασκευά και ταξιδεύεις σε εποχές αξέχαστες που θα ήθελες κι εσύ ο ίδιος να ζήσεις...

Η γκομενίτσα ήτανε παρθένα και ανούσια. Τώρα, βέβαια, όλες γεννιώνται παρθένες. Σε κάποιο στάδιο της ζωής τους αποφασίζουν να το κάνουν και να ολοκληρωθούνε. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι η γκομενίτσα ήτανε παρθένα. Ούτε το ότι ήτανε ανούσια ήτανε κώλυμα.

Όταν είσαι ένας καυλωμένος έφηβος, δεν εξετάζεις μικρολεπτομέρειες. Εξ άλλου η ζωή με έχει διδάξει ότι, όσο πιο ανούσια είναι μια γυναίκα, τόσο πιο έξαλλα το κάνει. Δεν μπορεί ν’ αλλάξει τη φάτσα της, έτσι τα δίνει όλα στο σεξ. Κάτι όπως ο Ναπολέων, που έφτασε σε δυσθεόρατα ύψη επειδή ήτανε κοντός. Ανέβα να φιλήσεις, κατέβα να γαμήσεις το έπαιζε με την Ιωσηφίνα, αλλά στην επανάσταση ήτανε πρώτος!

Όλοι μας αντιδρούμε, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα στα τερτίπια της φύσης. Οι ανούσιες γκόμενες αντιδρούν με το να γίνονται συναρπαστικές τσιμπουκλούδες. Επαναλαμβάνω ότι το πρόβλημα με την γκομενίτσα δεν ήταν ότι ήτανε ανούσια. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι είχε ζόρικο αδερφό. Πολύ μπελαλή, σας λέω. Ούτε με χειρουργικά γάντια δεν ήθελα να με αγγίξει!
Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι οι Κύπριοι αναγνωρίζουν μόνο τους Κρητικούς ως ισότιμους Έλληνες. Έχουν την ίδια νοοτροπία όσον αφορά τις αδερφές τους. Θέλουν να πλακώσουν τις αδερφές όλου του κόσμου, αλλά όταν κάποιος στείλει έστω κι ένα ραβασάκι στη δικά τους αδερφή, γίνεται φονικό!

Αυτό, βέβαια, γινότανε τα παλιά χρόνια. Δεν ξέρω τι γίνεται στην Κρήτη τώρα, αλλά στην Κύπρο τα ήθη έχουν λασκάρει κάπως. Η μόνη περίπτωση για να ζητήσει εξηγήσεις ένας ζόρικος αδερφός, είναι να σε τσακώσει να ξεκωλιάζεις την αδερφή του δημοσίως, και τότε μόνο αν είσαι φορέας!
Τι γράφω πάλι, ο μαλάκας. Υποτίθεται ότι θα έγραφα για ένα θεόρατο, σύγχρονο Ινδό γκουρού! Α, ναι. Θυμήθηκα. Είχαμε πάει, που λέτε, για μεσονύκτιο κολύμπι. Βέβαια, στο Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη η συγκεκριμένη δραστηριότητα δεν είναι καταχωρημένη ως «μεσονύκτιος κολύμβησις», αλλά ως «συνουσία», όμως αυτό δεν έχει σημασία. Έτσι όπως έχει καταντήσει η ελληνική γλώσσα, καλά που δεν το λένε «άλμα επί κοντώ»!

Μέχρι να δεις και να πεις, ζευγαρώσανε οι υπόλοιποι. Εγώ είχα μείνει με την ανούσια! Πήγα για βουτιά, γιατί θεώρησα προτιμότερο να κρατήσω συντροφιά σε αγουροξυπνημένες αθερίνες παρά στην περί ής ο λόγος νεανίδα! Έμεινα στο νερό για λίγη ώρα, αλλά η έμφυτη ευγένεια και η αγωγή μου δεν μου επέτρεπαν να την αφήσω εντελώς μόνη, να γεμίζει ο πισινός της άμμο και να καταριέται τη μάνα της που δεν είχε διακόψει την εγκυμοσύνη της.

Επέστρεψα στην αμμουδιά και ξάπλωσα ανάσκελα πάνω στην πετσέτα μου, με ένα θερμό φιλοφρόνημα στην γκομενίτσα, το οποίο ήταν εύκολο διότι δεν την έβλεπα στο σκοτάδι, με μάτια γεμάτα αλμυρό νερό!

Κοίταξα τον ουρανό. Ποτέ δεν είχα αισθανθεί τέτοιο δέος. Ένας κατάμαυρος, τρισδιάστατος ουρανός γεμάτος αστέρια! Μπορούσα να διακρίνω τα κοντινά αστέρια από τα μακρινά.

Άρχισα να μονολογώ «Θεέ μου… Θεέ μου…» και να ψάχνομαι: «Ποιος είμαι;». Αισθάνθηκα σαν ένα τιποτένιο σκατό, ακόμα πιο τιποτένιο από το σκατό που θα με είχε η γκομενίτσα. Ταυτόχρονα, όμως, αισθάνθηκα γίγας. Το σύμπαν μου ανήκε. Θα μπορούσα να το βάλω στην τσέπη του μαγιώ μου κα να περισσέψει χώρος! Ήμουνα εκτός εαυτού.
Χαρτζιλίκι δυο μηνών για μπικίνι στη ζούλα

Σας μιλάω ειλικρινά. Πέρασαν 36 χρόνια, αλλά τα βλέπω όλα μπροστά μου. Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα στροβίλισμα και βρέθηκα ανάμεσα στ’ αστέρια. Ήτανε τόσο βίαιο κι αλλόκοτο, που γύρισα στο πλάι κι έκανα εμετό, λίγα εκατοστά από τους γλουτούς της μικρής!

Άντε τώρα να της εξηγήσω ότι δεν ήσαν οι γλουτοί, ούτε η φάτσα της, που μου είχανε ανακατώσει τ’ άντερα!

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα το δράμα που περνούσε η κοπελιά. Είχε ξοδέψει το χαρτζιλίκι δυο μηνών για να αγοράσει στη ζούλα ένα μπικίνι, είχε πει στους γονείς και στον αδερφό της πως θα έμενε σε μια φίλη της για να μελετήσουν τους ρόλους τους στην

«Εκάβη», ρίσκαρε τα πάντα για έναν οργασμό, και κατέληξε με ένα μαλάκα που μονολογούσε «Θεέ μου… Θεέ μου…», που δεν ήξερε ποιος ήταν και ξερνούσε δίπλα στους γλουτούς της!

Μέσα στην αμηχανία μου, κατέφυγα στο κλάμα! Η νεανίς άρπαξε την ευκαιρία κι άρχισε να τρίβεται απάνω μου και να με παρηγορεί. Διαπίστωσα με φρίκη, όμως, ότι το πουλί μου ήτανε μισοπεθαμένο. Δεν το αδικώ. Πήγαινα να τη φιλήσω και τραβιόμουνα πίσω σκεπτόμενος ότι μόλις είχα ξεράσει και το στόμα μου ήτανε γεμάτο μισοχωνεμένο κρεμμύδι και μαϊντανό από το σουβλάκι και τις σεφταλιές που είχα φάει προηγουμένως!

Βιτσιόζα λεσβία η κατάληξή της

Πήγαινα να χαϊδέψω τις μπούκλες της κι έβλεπα μπροστά μου το λαδωμένο κοκοράκι του καριόλη του αδερφού της και πάγωνα. Όσο σκεφτόμουνα το μισοπεθαμένο πουλί μου, τόσο αυτό έπνεε τα λοίσθια. Η εμπειρία εκείνης της βραδυάς είχε αφήσει βαθιά τραύματα στην άδολη ψυχή μου, αλλά τα έχω ξεπεράσει κάπως. Κατάφερα συνουσία πέντε φορές από τότε. Δυο κόρες και τρεις αποβολές είναι η σούμα, δόξα τω Θεώ!

Η γκομενίτσα, όμως, δεν το ξεπέρασε. Εκείνο το βράδυ αποφάσισε να μην ανοίξει παρτίδες με άντρες. Έχει εξελιχθεί στην πιο βαρβάτη, άγρια βιτσιόζα λεσβία της Κύπρου και αισθάνομαι υπαίτιος. Έχω τύψεις, σας λέω!

Τώρα δικαιούστε να μου πείτε: «Καλά, ρε αθεόφοβε, που είναι ο περίφημος γκουρού;». Κοιτάξτε να δείτε, αυτή η εισαγωγή ήταν αναγκαία, διότι ο Ραμάνα Μαχάρσι είχε περίπου την ίδια εμπειρία που είχα εγώ με τον ουρανό. Μόνο που εκείνος είχε δει τον θάνατο. Ο Μαχάρσι είχε μπει βαθιά μέσα στην εμπειρία του, ενώ εγώ ο μαλάκας ούτε στην εμπειρία, αλλά ούτε και στην παρθένα γκομενίτσα μπήκα.

 

Διαβάστε ακόμα:

Οι δέκα εντολές του σκύλου κατά Παρασκευά