ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

Είναι ένας ποιητής του σινεμά. Δεν τον σχολιάζεις, έτσι λέω εγώ. Τι να πεις; Ότι αυτό δεν το έκανε σωστό, το άλλο θα μπορούσε να το κάνει αλλοιώς. Όχι, κύριε. Τον εξαιρετικό καλλιτέχνη, τον ξεχωριστό, τον αποδέχεσαι όπως είναι. Δεν τον κρίνεις με τα μέτρα του καιρού σου, με τα προσωπικά σου γούστα.

Τι συμβαίνει με τους μαιτρ. Πέφτουν ύμνοι. Λάθος! Πέφτει θάψιμο. Κι αυτό λάθος. Ο δημιουργός, μιλάμε για τον Μικελάντζελο Αντονιόνι, με την ευκαιρία ότι σα σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου, γεννήθηκε, το 1912, λέω ότι ο δημιουργός παρουσιάζει τη δουλειά του και είναι ψιλοηλιθιότητα να μας πουν κάποιοι ότι συμβολίζει τούτο και το άλλο. Ώπα, ρε.

Η ταινία, η ψυχή κάθε ταινίας “μιλάει”. Ε, δεν θα “μιλήσει” επειδή δήθεν συμβολίζει τούτο και το άλλο. Ούτε θα πάρει τη θέση της στο πάνθεον του κινηματογράφου μια ταινία επειδή υποκρύπτει αυτούς κι εκείνους τους συμβολισμούς, κατά τους ακαδημαϊστές.

Μιλάμε για το σινεμά του Michelangelo Antonioni, όπου κυριαρχεί η εικόνα, ο διάλογος σε κάποια πλάνα δεν είναι απαραίτητος. Κινηματογραφική γραφή με ρυθμό αργό, δεν ιντριγκάρει τον θεατή, δεν εκβιάζει την προσοχή του.

Ο Αντονιόνι σπούδασε οικονομικά, αλλά η αγάπη του στο γράψιμο τον έστρεψε να ασχοληθεί με το σινεμά. Από τα 30 του αρχίζει να γράφει σενάρια. Την πρώτη του ταινία, ένα ντοκυμανταίρ, το έκανε 35 χρονών. Γύρισε άλλες τέσσερις ταινίες, και το 1957 την “Κραυγή” πριν από την περίφημη τριλογία του. Η Περιπέτεια, 1969, Η Νύχτα, 1961 και Η Έκλειψη, 1962, είναι πια οι πολύ “αντονιόνικες” ταινίες, ανεξάρτητη η μία από την άλλη. Θεωρούνται “τριλογία” διότι υπάρχει και στις τρεις το απόλυτα προσωπικό ύφος του σκηνοθέτη.

Γύρισε ακόμα Κόκκινη Έρημος, 1964, Μπλόου Απ, 1966, Ζαπρίνσκυ Πόιντ, 1970, Επάγγελμα Ρεπόρτερ, 1975 κ.α. Μούσα και ερωμένη του Αντονιόνι η συμπατριώτισσά του Ιταλίδα ηθοποιός Μόνικα Βίτι, που πρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες του. Με το έργο του ο Αντονιόνι έχει κερδίσει θέση μέσα στους αθάνατους του σινεμά.

Διαβάστε ακόμα:

Αυτό το κάτι που σε κρατάει σε απόσταση