Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΧΟΛΥΓΟΥΤΙΑΝΟΥ ΑΜΝΟΥ

Πέθανε προχθές ο Τζόναθαν Ντέμυ. Μας τελείωσε ένας σκηνοθέτης του σινεμά. Είναι μια απώλεια για τους φίλους του κινηματογράφου. Συχαίνομαι τη... φιλοσοφική τοποθέτηση αυτής της ανοησίας, ουδείς αναντικατάστατος. Ασφαλώς δεν είναι μοναδικός αυτός ο μάστορας, υπάρχουν κι άλλοι και καλύτεροι του. Λέω για απώλεια διότι δεν πρόκειται να παρακολουθήσω μια άλλη ταινία δικιά του.

Εργάτης της βιομηχανίας του θεάματος ο Robert Jonathan Demme, όμως στη δουλειά του, στις ταινίες έβγαζε τον καλλιτέχνη. Σύμφωνοι, η ταινία, η κάθε ταινία είναι μία εμπορική παραγωγή, ένα προϊόν που απευθύνεται στους ωκεανούς της πελατείας, όμως ο σκηνοθέτης, ο καλλιτέχνης σκηνοθετης δεν υπηρετεί μονάχα το γκισέ του ταμείου. Το σήμερα της εισπρακτικής επιτυχίας.

Ο καλλιτέχνης σκηνοθέτης φτιάχνει την ταινία με την αγωνία να μείνει αυτή στην αιωνιότητα. Γι’ αυτό κάποιες σκηνές του φιλμ, κάποια πλάνα, με ποίηση και βάθος νοήματος, περνάνε στο ντούκου από τον πολύ κόσμο, όμως λειτουργούν διαχρονικά και έχουν τη θέση τους στις ταινιοθήκες.

Δεν ήταν αξιόλογη ταινία μονάχα Η Σιωπή των Αμνών που υπέγραψε ο Τζόναθαν Ντεμύ, το 1991, βραβευμένη με αρκετά Όσκαρ. Είχε προηγηθεί Η Γυναίκα του Γκάγκστερ με την Μισέλ Φαίφερ, το 1988 και μετά, το 1993, το Φιλαδέλφεια με τον Τομ Χάνκς, επίσης οσκαρική. Συνολικά γυρισε 15 ταινίες. Η τελευταία του, του 2015, ήταν μάπα, με την Μέρυλ Στρήπτ που κάνει μια γριά ροκατζού.

Έβλεπα στο σινεμά τη ‘’Σιωπή των Αμνών’’ και μαρμάρωσα. Ήταν μία υπενθύμιση για το κτήνος και τη δύναμη που κουβαλάει μέσα του ο άνθρωπος. Πάντα αναγνωρίζω την κλάση του σκηνοθέτη στην υπέροχη ερμηνεία του ηθοποιού. Ο Άντονυ Χόπκινς πήρε το Όσκαρ το 1992, αλλά στην επιτυχία του Ουαλλού έχει μερίδιο και ο σκηνοθέτης. Ίσως είναι απαραίτητο να σημειωθεί, ότι ο ‘’καλός’’ του έργου είναι ο Χάνιμπαλ Λέκτερ, ο κανίβαλος και ο κακός ο συνάδελφος του δόκτωρ που τον παρακολουθούσε.

Στη Νέα Υόρκη γεννήθηκε ο Ντέμυ, ορφανός από πατέρα και μητέρα μπεκρού, ξεκίνησε στα 27 του ως σεναριογράφος. Πέθανε στα 73 του κτυπημένος στο στομάχι από τον πούστη τον καρκίνο.

Διαβάστε ακόμα:

ΑΝ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ...