ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ

Πέθανε ο άνθρωπος. Φοβερό! Να λένε του πεθαμένου ''Καλό ταξίδι, Χαράλαμπε... ''. Αδιανόητο για τους νοήμονες. Κατ' αρχήν, πώς το ξέρουν ότι ο άλλος πάει ταξίδι; Δεν υπάρχει άνθρωπος, όσιος, άγιος, προφήτης, κανένας, ρε, που πέθανε και ξαναζωντάνεψε για να μας πει ότι πράγματι είχε πάει κρουαζιέρα με παπόρι ή τράβηξε ποδαράτος, καβάλα σε αεροπλάνο ή μέσα σε τραίνο..

Δεν το ξέρουν, λοιπόν, κανένας στον αιώνα δεν το ξέρει, ούτε και πρόκειται να το μάθει ποτέ, αν κάποιος φεύγει ταξίδι ή μένει στον τόπο του, με το θάνατό του. Αφού, λοιπόν, δεν το ξέρουν, και το ξέρουν πως δεν το ξέρουν, γιατί στον πεθαμένου πια λενε παραμύθι φούρναρης “Καλό ταξίδι”;

Έστω, όμως, πως κάποιο πουλάκι στο σφύριξε στο αυτί. Οτι πράγματι έφυγε ταξίδι ο πεθαμένος. Σου αποκάλυψε επίσης ότι το εν λόγω ταξίδι είναι άσχημο, δύσκολο, κουνάει το παπόρι, το αεροπλάνο, και γι' αυτό έρχεσαι εσύ να του εύχηθείς “Καλό ταξίδι”;

Πόσοι βλέπουν τον μακαρίτη τη στιγμή που επιβιβάζεται στο κρουαζιερόπλοιο ή σε διαστημόπλοιο και σε σε βαγόνι πρώτης θέσεως, και του κουνάνε το μαντήλι. ''Γκουντ μπάυ, Μπάμπη, καλό ταξίδι, και μη ξεχάσεις να μας γράφεις....''.

Το άλλο. Να λένε στον πεθαμένο ''Γιώργη, ήσουνα σπουδαίος''. Ούτε αυτό το κατάλαβα ποτέ. Να απευθύνονται στον πεθαμένο. Να βγάζει ο άλλος το χαρτί από την τσέπη και ν' αρχίζει να διαβάζει ένα κατεβατό. Περίανδρε, δεν πρέπει να φεύγεις παραπονεμένος, διότι όλα στη ζωή τα γνώρισες και σ' όλα ήσουν ο πιο λαμπρός άνθρωπος που γνωρίσαμε. Θέλω, όμως, να γνωρίζεις, Αναξίμανδρε, ακριβέ μας φίλε ότι θα τα ξαναπούμε όταν θα σε συναντήσουμε, εκεί όπου όλοι θα ανταμώσουμε. Γιώργο, θα μας λείψεις. Παναγιώτη, γιατί μας το έκανες αυτό; Σπύρο, θέλω να με πιστέψεις πως δεν θα σε ξεχάσουμε. Επαμεινώνδα, εκ μέρους όλων στο λέω ότι όσο ζούμε θα εμπνεόμαστε από εσένα.

Φοβερά πράγματα. Για πολύ φοβερά αστεία, μιλάμε. Ακόμα κι αν τους ακούει μεσα από την κάσα ο πεθαμενος, το 'χουν σίγουρο ότι θα... συγκινηθεί όταν ''γνωρίζει''(;) ότι όλα τέλειωσαν, πάω στον αγύριστο, τι με νοιάζει αν θα μ' αγαπάτε ή θα με βλαστημάτε, τι νόημα έχει εκεί που (που;... ) θα βρίσκομαι.

Λέγονται απίστευτα, εννοώ παράλογα πράγματα πάνω στο φέρετρο. Απευθύνονται στο νεκρό λες ότι είναι ζωντανός. Δεν το λένε, αλλά όλο το σκηνικό μοιάζει σα να περιμένουν να σηκωθεί ο πεθαμένος, να πάρει κι αυτός το μικρόφωνο και να ευχαριστήσει όλους τους παρόντες στην κηδεία του.

Διαβάστε ακόμα:

ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ΟΙ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ