ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΜΕ ΝΕΚΡΟΚΕΦΑΛΕΣ

Δεν γουστάρει στον άνθρωπο ο θάνατος. Αντιληπτό. Ποιος θέλει να πεθάνει; Ακόμα κι αυτοί που αποφασίζουν κάποια στιγμή να αυτοκτονήσουν, δεν γεννήθηκαν, δεν μεγάλωσαν με την επιθυμία του θανάτου.

Θάνατος είναι το τέλος. Σταματάει η ύπαρξη του ζωντανού. Και δεν υπάρχει γυρισμός. Όπως το λέμε. Πέθανε; Δεν υπάρχει πλέον. Δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν σκέπτεται.

Να, όμως, που ο πονηρός άνθρωπος τον κρατάει «ζωντανό» τον νεκρό. Όχι μονάχα τον σκέπτεται, αγαπάει ή μισεί τη μνήμη του. Τον θυμάται στον τάφο του, του κάνει μνημόσυνα, επικοινωνεί φαντασιακά, πνευματικά με τον πεθαμένο. Μ’ αυτόν που δεν υπάρχει πια.

Έτσι είναι ο άνθρωπος. Αισθάνεται το «δικαίωμα» να αρνείται το θάνατο. Το μοιραίο. Το μεγαλύτερο στάνταρ. Και λέει του πεθαμένου ότι «ζεις», ότι ναι μεν πήγες στον αγύριστο, αλλά συνεχίζεις να κυκλοφορείς στη ζωή μας. Και να ξέρεις, εσύ ο πεθαμένος, ότι σ’ αγαπάμε, σε σκεπτόμαστε. Σ’ έχουμε ανάγκη.

Εγωισμός; Μήπως ο άνθρωπος έχει για πάρτη του τέτοια συμπεριφορά προς τον νεκρό; Να πειστεί ο ίδιος ο ζωντανός ότι και μετά το θάνατο του θα συνεχιστεί η «ζωή» του.

Dia de los Muertos. Σήμερα είναι η Ημέρα των Νεκρών, γιορτή μεταφυσική της μεξικάνικης παράδοσης. Του αρχαίου λαού των Αζτέκων. Υποστήριζαν ότι ο θάνατος είναι απλά μέσα στον κύκλο ζωής, άρα δεν πρέπει να κλαίμε, να στεναχωριόμαστε που κάποιος δικός μας πέθανε.

Σα σήμερα πρώτη Νοεμβρίου και αύριο δύο του μήνα οι νεκροί κάνουν ένα comeback. Έχουν ραντεβού με τους ζωντανούς. Να, λοιπόν, η επιβεβαίωση της ζωής! Ποιος θάνατος;

Πρώτη Νοεμβρίου η Ημέρα των Αθώων, των Αγγέλων, αφιερωμένη στα παιδιά. Στις 2 Νοεμβρίου «επιστρέφουν» οι ενήλικες και τους «υποδέχονται» τα αγαπημένα τους πρόσωπα και οι συγγενείς, με δωράκια, με κεράσματα.

Αυτή είναι η Εορτή των Νεκρών ηλικίας 3.000 χρόνων. Ένα φεστιβάλ με χορούς, ποτό, φαγητό, και λιτανείες με calavera(νεκροκεφαλή), προσφορά στους πεθαμένους.

Διαβάστε ακόμα:

ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ, ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΕ... ΙΤΑΛΙΚΑ