ΜΟΥ ΣΠΑΣΑΝΕΕΕΕ ΤΟ ΜΠΑΓΛΑΜΑΑΑΑ...

Έσπασε τα μούτρα της στη γιουροβίζιον η Ελλάδα όποτε ήταν... εκτός κλίματος. Αποτυχία κάθε φορά που παρουσίαζε τραγούδι που έμοιαζε... ελληνικό. Γιατί σ' αυτή τη σαχλαμάρα που λέγεται eurovision δεν έχει θέση η λεγόμενη έθνικ μουσική. Τραγούδι με στοιχεία παραδοσιακά, έστω κι αν πλασαριστεί με την ποπ ενδυμασία. Εξαίρεση το 2013, όταν η ΕΡΤ επέλεξε συγκρότημα άγνωστο και περίεργο, με φούστες σκωτσέζικες και φουστανέλες, το ''Κόζα Νόστρα'' και μαζί τους τον Μικρασιάτη Θεσσαλονικιό μπαγλαματζή Αγάθωνα (φώτο). Το εν λόγω απίθανο σχήμα πήρε την έκτη θέση.

Φοβερά πράγματα. Μπαγλαμάς στην eurovision. Ούτε η Τουρκία θα το τολμούσε. Μου σπασανέεεεεε..., μάλλον το' χω πιάσει και πολύ βαρειά να' ουμε..., τον μπαγλαμάααα. Να το σολάρω πιο μαλακά: Μου σπασανέεε τον μπαγλαμά...

Το 2013, λοιπόν, το σύμπαν είδε και άκουσε μπαγλαμά εξ Ελλάδος. Από τα χέρια του για 40 χρόνια και βάλε μπαγλαματζή Αγάθωνα έφθασαν στα αυτιά της Ευρώπης οι πενιές από μπαγλαμάδες και μπουζούκια. , ώπα, μεγάλε, βάρα το τρίχορδο το καλοκουρντισμένο όργανο που έκανε θραύση πριν από έναν αιώνα σε χαμαιτυπεία, τεκέδες κι άλλους αξιοσέβαστους ναούς της βαρειάς να' ουμε μαγκιάς, της ασήκωτης και μυστακοφορεμένης. Και μόνο να σκεφθεί κανείς τους αρχιερείς του μπαγλαμά Στράτο Παγιουμτζή, Γιώργο Μπάτη, Παναγιώτη Χρυσίνη, Στέλιο Κερομύτη να μπαγλαμαδιάζουν στη γιουροβίζιον, δεν μπορείς παρά να μιλάς για ιεροσυλία. Μια ιστορία gay.

Αν έπαιρνε την πρωτιά αλά Παπαρίζου ο Αγάθωνας με ρίζες από την εποχή του Όθωνα, με τη μουστάκα τη βαρειά και τη σεβάσμια λόγω χρώματος, λευκή με ελαφρά κιτρινάδα λόγω φούμας του τσιγάρου, θα τον υποδεχόταν ο Έλλην σερ Τσαρλς, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

''Πα' νε φύγε, ρε μπαγλαμά... '', λέει ο άλλος. Τι θα πει μπαγλαμάς; Τούρκικη λέξη. Μπαγλαμάς, μπακλαβάς, χαλβάς, ντολμάς, ζουρνάς, ταρσανάς, σεβντάς. Πολλές, αμέτρητες οι τούρκικες λέξεις που τις χρησιμοποιούν κανονικά, τις έχουν υιοθετήσει οι νεοέλληνες. Η λέξη μπαγλαμάς έχει μία πολύ απαξιωμένη έννοια. Αποκαλούν “μπαγλαμά” τον ανόητο, τον γελοίο, τον κουτό.

Γιατί, όμως, ο μπαγλαμάς, το μικροσκοπικό μπουζούκι, το μπουζουκάκι της τσέπης και της φυλακής, σταμάτησε στην Ελλάδα και δεν πήγε ένα ακόμα βήμα, μέχρι την Ιταλία; Όποιος δώσει την σωστή απάντηση ορίζει και τα όρια της Ανατολής στην Ευρώπη. Αυτό δεν έχει ειπωθεί ποτέ και από κανέναν, και του αποδυτηριάκια πρώτη φορά του βγήκε.

Τούρκικο όργανο το μπουζούκι, κάνουμε με την ευκαιρία και ολίγον τι φροντιστήριο, με επιτρεπόμενη τη γονική συναίνεση. Το μπουζούκι, λοιπόν, στην Τουρκία είναι μπουζούκι, είτε είναι μπουζούκι, είτε είναι μπαγλαμάς. Και τον μπαγλαμά, δηλαδή, ο Τούρκος τον λέει μπουζούκι. Και στον Τούρκο δεν είναι το κορυφαίο του μουσικό όργανο. Ο βασιλιάς για τους Τούρκους είναι το ούτι, όχι το μπουζούκι.

Στην Ελλάδα κυριαρχεί το μπουζούκι, όχι το άλλο, όχι ο μικρός σε μέγεθος μπαγλαμάς, που κι αυτός είναι μπουζούκι. Μιλάει στην ψυχή του Έλληνα, του νεοέλληνα η πενιά στο μπουζούκι. Ποτέ, όμως, δεν χαρακτηρίστηκε εθνικό μουσικό όργανο στην Ελλάδα το μπουζούκι, το προερχόμενο από Ανατολή, από την οθωμανία. Το κατά κάποιο τρόπο επίσημο, το αναγνωρισμένο εθνικό όργανο στην Ελλάδα είναι το κλαρίνο.

Μπουζούκι για τη λαϊκή μουσική, κλαρίνο για τη δημοτική μουσική. Το οποίο κλαρίνο μας το έφεραν οι Βαυαροί, το 1832 με τον Όθωνα, και ήταν όργανο στρατιωτικής μουσικής.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ