ΣΑΣ ΛΕΩ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΡΑΦΩ ΤΟΝ... ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΣΑΣ!

Ξεκινάω έτσι και σ' όποιον γουστάρει. Δεν υπάρχει άνθρωπος στη γη, δεν υπήρξε ποτέ, που να μην ήταν, έστω σε κάποιο μικρό βαθμό, ''ρατσιστής''. Με την έννοια που αποδίδεται σήμερα στη λέξη ρατσιστής. Κάθε χρώματος, κάθε φυλής άτομα, όλοι γεννιόμαστε με μια άλφα ''ρατσιστική'' αντίληψη στη σκέψη, όχι απαραίτητα και στη συμπεριφορά. Όχι απαραίτητα να εκφράζεται με βία, με επιθετικότητα, με αντιπαλότητα.

Για μένα κακώς υπάρχει η λέξη ρατσισμός διότι έτσι ονοματίζεται το φαινόμενο ως μιας επίκτητης ανθρώπινης συμπεριφοράς, η οποία όμως είναι προϊόν αντίδρασης έμφυτης, φυσιολογικής, κληρονομικής. Με τη χρήση, πιο σωστά αξιοποίηση της λέξης ρατσισμός κάνουν παιχνίδι με σκοπιμότητα και εκβιαστικά, τα θύματα και οι θύτες του λεγόμενου ρατσισμού.

Αν δεχθούμε την πράγματι φασιστική αντίληψη των δήθεν αντιρατσιστών, τότε ζούμε στη χώρα, στην Ελλάδα του 91% των ρατσιστών. Αυτό είναι το… εθνικό ποσοστό των Ελλήνων που συμφωνούν να παραμείνουν κλειστά τα σύνορα στους ξένους.

Ο ρατσισμός αναδείχθηκε ως αρνητική και αντιανθρώπινη συμπεριφορά όταν στις ΗΠΑ και στη Νότιο Αφρική χώριζαν τους ανθρώπους με βάση το χρώμα και τους αντιμετώπιζαν ως Α΄, Β΄, Γ΄και Δ΄κατηγορίας. Οι τελευταίοι είχαν status περίπου ζώου, ίσως και πιο χαμηλά. Με τα χρόνια και τους καιρούς ρατσιστής ήταν κι εκείνος π.χ. που αρνούνταν να είναι… παθητικός καπνιστής, κι εκείνος που αισθητικά τον ενοχλούσαν οι μαϊμουδισμοί στις ακρότητες των ξεσαλωμένων gay.

Η σουηδική ταινία (του 1995) Με λένε Στέλιο (φώτο), που γυρίστηκε σε σενάριο του συγγραφέα Θόδωρου Καλλιφατίδη (1938) και Έλληνες ηθοποιούς, διαπραγματεύεται το θέμα ρατσισμός στις πολιτισμένες χώρες, χαμηλόφωνα και μάλλον αντικειμενικά. Αναφέρομαι στη συγκεκριμένη ταινία διότι το σουηδικό κράτος φέρθηκε δίκαια στον Έλληνα μετανάστη. Δίκαια σημαίνει η αναγνώριση της όποιας προσφοράς του ξένου, του μετανάστη. Ο Σουηδός, άλλωστε, είναι διαπαιδαγωγημένος σ' αυτό που νοείται συμπεριφορά ''πολιτικά ορθή''.

Μια στιγμή. Ο Σουηδός ναι μεν δεν στέρησε από τον Έλληνα, και τον κάθε άλλον έντιμο και εργατικό ξένο, τα δικαιώματα του, αλλά δεν σταμάτησε να τον βλέπει σαν κατώτερο του.
Προσθέτω και τούτο. Γιατί και στην Ελλάδα είναι πολύ ανθρώπινο, πολύ φυσιολογικό, ένας Έλληνας να αισθάνεται ανώτερος, πιο ωραίος, πιο παραγωγικός, πιο ηθικός, πιο έξυπνος από έναν άλλον. Αυτό είναι… ρατσισμός; Άϊ, ρε.

Διαβάστε ακόμα:

ΜΕ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΦΟΥΚΑΡΑΔΟΣΥΝΗ