ΤΟ ΜΟΥΡΜΟΥΡΗΤΟ ΚΑΘΕ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΟΣ...

Δεν χρειάζομαι κανένα τραγούδι και κανένα ποίημα να μου κάνει παρέα όταν παραδίνεται η ψυχή στη θέα ενός ηλιοβασιλέματος... Ενός, βέβαια, διότι είναι πολλά, αμέτρητα είναι τα ηλιοβασιλέματα και διαφορετικά, ακόμα κι εκείνα που στήνουν το μαγικό τους σκηνικό στον ίδιο τόπο. Πλημμυρίζουν το Είναι σου από όποια ακριβώς γωνιά τα απολαμβάνεις.

Ένας ο ήλιος, ακίνητος και ακλόνητος, άσβεστος και απλησίαστος, όμως και διαφορετικός χθες, σήμερα, αύριο, εδώ, εκεί, αλλού... Και φτιάχνουν λίστες με τα πιο όμορφα, λέει, τα πιο ρομαντικά ηλιοβασιλέματα... Ύβρις στους θεούς. Δεν τους είναι αρκετό το ηλιοβασίλεμα, το γουστάρουν παραγγελιά και ρομαντικό, και νοσταλγικό, και ερωτικό...

Σαν κριτική επιτροπή σε τηλεοπτικό reality που βαθμολογεί ποια είναι η πιο όμορφη από δέκα γυναίκες τη στιγμή που φέρνουν στη ζωή το νεογέννητο παιδί τους... Σε ποια να δώσουν το δεκάρι την ώρα του τοκετού...

Και μόνος μου, χωρίς δίπλα μου το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο, προσκυνώ το ηλιοβασιλέμα, ας είναι ταπεινό και αντιερωτικό και αντιτουριστικό. (Στη φώτο, να, ένα φτωχό ηλιοβασίλεμα, στη μαρίνα του Αλίμου). Το κάθε ηλιοβασίλεμα με χαράζει, με ξυπνάει με το μουρμουρητό του, ότι είμαι γήινος, ότι κανένα ηλιοβασίλεμα έχει σχέση με θρησκείες και ιδεολογίες, φιλοσοφίες και κοσμοθεωρίες. Τίποτα απ΄όλα αυτά δεν τα φωτίζει ο ήλιος.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΩ ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ... ΜΕΝΑ