ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ… ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ, ΗΤΑΝ ΤΥΦΛΑ ΣΤΟ ΜΕΘΥΣΙ

Με μια κουβέντα. Οι κωμικοί ηθοποιοί που μεταπολεμικά ανέβηκαν στη σκηνή και πρωταγωνίστησαν στο σινεμά ήταν ο… εαυτός τους. Όχι, ακριβώς. Ήταν θεατρικές και κινηματογραφικές φιγούρες που δεν υπηρέτησαν ρόλους, αλλά στα μέτρα τους έφερναν τους ήρωες που υποτίθεται υποδυόντουσαν. Ο Νίκος Σταυρίδης, ένας από τους πιο αγαπημένους της θρυλικής γενιάς κωμικών, έπαιξε σε 70 ταινίες και συνήθως στην οθόνη ήταν ο... Νίκος Σταυρίδης. Όχι ο ζηλιάρης σύζυγος (φώτο, από τα Κίτρινα Γάντια, του 1960, με τον Γκιωνάκη), ο πατέρας που θέλει να παντρέψει την κόρη, ο επιχειρηματίας που φαλήρισε, ο ξεπεσμένος αριστοκράτης κ.α. Πάντα ήταν ο Σταυρίδης, το ίδιο οι Χατζηχρήστος, Αυλωνίτης, Ρίζος, Φωτόπουλος, Γκιωνάκης κ.α. Έτσι τους ήθελε ο κόσμος.

Αξίζει να το σημειώσει κανείς: Όλοι αυτοί έδειχναν και δέκα και 20 χρόνια μεγαλύτεροι από την πραγματική τους ηλικία. Κι αυτό δεν οφείλεται στην… κινηματογραφική κάμερα, ότι τους πρόσθετε χρόνια. Οι προπολεμικές γενιές, κι εκείνη του μεσοπολέμου, αδικούνταν στην εμφάνιση, ο 30ντάρης δεν έμοιαζε με νέο, ο σαραντάρης έδινε την εντύπωση παππού.

Στα 30 του είχε πια επιβληθεί στο θεατρικό συνάφι, ήταν γνωστός, σχεδόν φίρμα. Γύρισε την πρώτη του ταινία το 1950, με σκηνοθέτη τον Νίκο Τσιφόρο, κι έκανε τον αχαίρευτο ανηψιό νοικοκύρη μπακάλη που πουλάει την μαγκίτισσα ερωμένη του Σπεράντζα Βρανά (1929-2009) και παντρεύεται το φτωχοκόριτσο Σμαρούλα Γιούλη (1930-2012).

Η πρώτη γυναίκα που παντρεύτηκε ο Σταυρίδης πέθανε στα 27 της στην Αγγλία, όπου είχε μεταφερθεί για να της αφαιρέσουν όγκο από το κεφάλι. Ο ίδιος ο Σταυρίδης είχε αναφερθεί στο τραγικό γεγονός:

- Αμέσως μετά το χαμό της Ντόρας μου επέστρεψα σκέτο ράκος από το Λονδίνο στη Θεσσαλονίκη, έπαιζα τότε στο “Μετροπόλ”. Βγαίνω στη σκηνή, το θέατρο κατάμεστο. Είχε μαθευτεί ο θάνατος της γυναίκας μου. Ξαφνικά, ενώ είμαι στη σκηνή, παρουσιάζεται μπροστά μου η Ντόρα, σαν όραμα. Έχασα τα λόγια μου. Στην πλατεία φάνηκαν μαντήλια να σφούγγιζαν κλαμένα μάτια. Κωμωδία έπαιζα και από κάτω ο κόσμος αντί να γελάει, έκλαιγε με λυγμούς. Πλησίαζε στο τέλος το νούμερό μου, όταν από την πλατεία άρχισε να φτάνει στα αυτιά μου ένα βουητό “Φτάνει, φτάνει, φτάνει, σταμάτα, σταμάτα…”. Και μετά ένα ξέφρενο χειροκρότημα.

Ο Νίκος Σταυρίδης πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου, το 1987. Αξέχαστος.

Διαβαστε ακομα:

ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΙΑΝΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΟΝΟΜΑ