ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ Η ΖΩΗ, ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Θα πεθάνουμε. Λοιπόν; Επειδή θα μας βρει ο θάνατος, το άσπαστο στάνταρ της αιωνιότητος, θα του επιτρέψουμε να μας χαλάσει τη ζωή; Να μας μολύνει ο φόβος του θανάτου. Το άγχος του θανάτου. Δεν έχει αξία η ζωή αν δεν φεύγει από το μυαλό μας ο θάνατος.

Και γιατί να μην πεθαίνουν οι άνθρωποι; Ευτυχώς που τελειώνει η ζωή με το θάνατο! Επειδή μ’ αυτόν, με τον θάνατο, ομορφαίνει η ζωή. Η δυστυχία θα κύκλωνε τους ανθρώπους αν γνώριζαν πως δεν θα πεθάνουν.

Με την ύπαρξη του θανάτου ο άνθρωπος κατακτά την αθανασία. Σοφία αποδυτηριάκια, πρώτη σελίδα του όγδοου βιβλίου. Ο άνθρωπος είναι αθάνατος, όχι οι θεοί. Οι μαλάκες οι άνθρωποι θαρρούν αθάνατους τους θεούς, έτσι τους θέλουν, με την πονηρή σκέψη ότι κι αυτοί,  οι άνθρωποι, δεν θα ψοφήσουν ποτέ. Ότι θα επανέλθουν στην δεύτερη παρουσία.

Μεγάλη η λίστα των αθάνατων θεών που ο άνθρωπος τους ακύρωσε. Τους πέθανε. Τους ξαπόστειλε στο χρονοντούλαπο της προϊστορίας. Τι λέει αυτό; Να πεθαίνουν θεοί και ο θνητός άνθρωπος να συνεχίζει να ζει στον αιώνα. Και να παίζει θέατρο με νέους θεούς, αθάνατους βέβαια.

Δεν προχωρώ στη δεύτερη σελίδα. Δίνω το λόγο στον παγκόσμια αναγνωρισμένο Αμερικάνο ψυχοθεραπευτή Ίρβιν Γιάλομ, που γεννήθηκε στην Ουώσιγκτον το 1931, σα σήμερα 13 Ιουνίου από εβραίους Πολωνούς μετανάστες. Να συμφιλιωθεί με το θάνατο καλεί τον άνθρωπο ο Γιάλομ. Και προτείνει να καταφύγουμε στη σοφία των αρχαίων Ελλήνων, από τους οποίους ξεχωρίζει τον Επίκουρο.

Φοβερά πράγματα. Ο Επίκουρος γεννήθηκε στη Σάμο το 341 και πέθανε στην Αθήνα το 270 πριν τον Ναζωραίο, κι έρχεται ο Νο 1 θεραπευτής ψυχών, ο Γιάλομ, και μας λέει πλησιάστε τον Έλληνα φιλόσοφο, τις σκέψη του πριν 2300 χρόνια. Τον Επίκουρο που τον απασχολούσε η αταραξία ψυχής, της θνητής ψυχής, όχι της αθάνατης που έλεγε ο Σωκράτης.