ΥΠΟΚΛΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ ΤΗΣ...ΜΑΠΑΣ

Πάω σινεμά να δω σινεμά, όχι τους δήθεν πειραματισμούς κάποιου σκηνοθέτη που άλλα θέλει να μου πει κι άλλα εγώ καταλαβαίνω, αν δεχθούμε ότι καταλαβαίνω ό,τι είδα. Δεν έχω κανένα κόμπλεξ να δηλώσω κουλτουριάρης και αντισυμβατικός, όμως δεν φοβάμαι να χαρακτηρίσω μαλακία τη μαλακία. Δεν θα κωλώσω επειδή κάποιοι περίεργοι, ίσως από την ανάγκη τους να ξεχωρίσουν, να δηλώσουν προοδευτικοί και ανανεωτικοί, γράφουν ύμνους για μια σκέτη μαλακία και την αποθεώνουν ως πρωτοπορία, ως επανάσταση κι άλλα τέτοια κουφά.

Είσαι η δουλειά σου, όχι αυτό που δηλώνεις. Ούτε αυτό που θέλουν να βλέπουν σε εσένα κάποιοι της ψευτοδιανόησης. Στην περίπτωση του Jean Luk Godard, τουλάχιστον εγώ, ο και πολύ σινεφίλμ, δεν βλέπω στις ταινίες του να δικαιολογούνται όλα αυτά που του αποδίδουν. Ότι είναι ο αριστερός, ο πολιτικός, ο πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης, ότι στην άλφα ταινία εννοεί αυτό, στη βήτα ταινία συμβολίζει το άλλο, στη τρίτη ταινία περνάει το τάδε μήνυμα.

Η ουσία είναι μία. Βλέπεις σινεμά του Jean Luk Godard και ως μαλάκας προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι μαλάκας. Επειδή όλα αυτά που του πιστώνουν δεν τα βλέπεις στις ταινίες του. Για πέταμα είναι και η “Περιφρόνηση”, του 1963, που θεωρείται το αριστούργημά του και στην οποία πρωταγωνιστεί η Μπριτζίτ Μπαρντώ (φώτο, η θεά με τον Μισέλ Πικολί). Ταινία άξια περιφρόνησης.

Αισθάνομαι ότι δεν ολοκλήρωσα, δεν τελείωσα μετά από συνουσία ή αυνανισμό, αν στην ακαδημαϊκού τύπου κουβέντα μας δεν προσθέσω και τούτο:

Σήμερα τα βλέπεις έτσι, αύριο αλλοιώς. Γιατί, όχι; Αυτή είναι η μαγκιά του ατόμου. Να γεννάει δική του, προσωπική θεώρηση των πραγμάτων. Όχι να δανείζεται, να υιοθετεί θέσεις άλλων. Άρα, αν αύριο αναθεωρήσω την άποψη μου για τη δουλειά του Ζαν Λυκ Γκοντάρ, θα το κάνω. Να μην είσαι κολλημένος στη δική σου σκέψη, αλλά αν χρειαστεί να την απορρίπτεις. Γιατί, όχι; Να διαφοροποιείς τις τοποθετήσεις σου, τα συμπεράσματα σου. Αυτό σημαίνει ελευθερία σκέψης. Αυτός που έχεις εμμονές στις θέσεις το πιθανότερο είναι άτομο που ''σκέπτεται'' και μιλάει όχι ο εαυτός του, αλλά ο οπαδός μέσα του. Η μαστούρα της φανατίλας μέσα του.

Άρα. Αν η αυτού εξοχότητα μου σήμερα απορρίπτει τον Γκοντάρ, δεν αποκλείεται αύριο να αναγνωρίσει την ευφυία που του αποδίδουν άλλοι, μάλιστα ειδικοί. Ως ταπεινός σινεφίλ θα παραδεχθώ το λάθος μου. Δεν θα το παίξω Πάπας της Ρώμης με το αλάθητο.

Διαβαστε ακομα:

ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΠΟΝΕΣΕΙ ΚΑΙ... ΕΡΩΤΕΥΘΗΚΕ!