... ΟΙ ΠΙΚΡΑΜΕΝΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Ο Βενέζης και ο Καραγάτσης δεν είναι Τολστόι και Ντοστογιέφσκι, Βίκτωρ Ουγκώ και Μαρκ Τουαίην, ας δεχθούμε με συμφωνία σιωπηρή ότι αυτούς τους διάβασες, αγαπητέ κύριε αναγνώστη, όμως και οι Έλληνες γίγαντες είναι κι αυτοί. Από πιτσιρικάδες δέχθηκαν το άγνωστο φύσημα προκειμένου να ξεγεννήσουν αλήθειες του δικού μας τόπου.

Στη μητέρα μας, το Αιγαίο, θα φυσούν σίγουρα κι εφέτος τα μελτέμια. Είναι ο καιρός τους. Τα κύματα, όπως πάντα, θα δέρνουν τους γυμνούς βράχους των νησιών, και στις ασέληνες νύχτες θα στεφανώσουν τον αφρό τους με άστρα. Σε κάποιο νησί του Αρχιπελάγου μας είναι ένας κόρφος. Λένε πως στο βυθό του αναπαύονται οι αρχαίες θάλασσιες θεότητες του Αιγαίου. Μια απ' αυτές τις νύχτες του καλοκαιριού θα ξυπνήσουν και θα ανεβούν στην επιφάνεια. Είναι ο καιρός τους. Θα πάνε ως το ακρογιάλι και θα ρωτήσουν τα γέρικα δένδρα, τις ελιές με τους τυραννισμένους κορμούς, να μάθουν αν τίποτα νέο υπάρχει απ΄ την Ελλάδα για τον Πάνα και για τους Σάτυρους. Τα φύλλα θα σαλέψουν αλαφριά για ν' αποκριθούν πως «Όχι. Τίποτα ακόμα». «Άραγες θα ζουν;» θα ρωτήσουν πάλι οι πικραμένες θεότητες της θάλασσας. Κι οι ελιές που είναι βέβαιες γι' αυτό θα τις ησυχάσουν. «Ω! Πώς γίνεται να πεθάνουν;».