ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ Ο ΚΥΚΛΟΣ

Κάποιες φωνές δεν ξαναγεννιώνται. Όπως κάποιες εποχές δεν ξαναγυρίζουν σε τούτη τη ζωή μας, ίσως και την άλλη, εκεί που θα πάμε.

Το λέω. Τα τελευταία 50-60 χρόνια βγήκαν φωνάρες, γυναικείες. Μούσχουρη, Μαρινέλλα και Πρωτοψάλτη. Γαλάνη και Αλεξίου. Αρβανιτάκη και Τσανακλίδου. Κι άλλες τόσες. Μοναδικές. Άγιες των αγίων. Αληθινά χαρίσματα στους Έλληνες. Η Βίκυ Μοσχολιού είναι η πρώτη. Είμαστε τυχεροί, γιατί μαζί της τραγουδήσαμε. Η πρώτη. Το λέω.

Μετά ήρθε ο κύκλος του σκουπιδότοπου. Τραγούδια για τα μπάζα. Βίσση, Ρουβάς, Βανδή, Παπαρίζου και σία. Της ελληνικής μουσικής ο τάφος. Ψευτοσεξουδάκια όπως τα πλαστικά λουλουδάκια που στολίζουν μια ταφόπλακα.

Η δραματική, η ελληνική φωνή της Βίκυς Μοσχολιού γεννήθηκε Μάιο του 1943 και σίγησε σα σήμερα 16 Αυγούστου, στα 62 της, το 2005, δέκα χρόνια αφ’ ότου την κτύπησε ο καρκίνος. Ευτυχώς για κείνην, και για εμάς βέβαια, πρόλαβε να μας πει τραγουδάρες. Η «κορδελιάστρα», η ανήλικη εργάτρια σε κλωστοϋφαντουργείο, ανέβηκε για πρώτη φορά στο πάλκο 19 χρόνων, σε κέντρο με πρώτη φίρμα τότε τον Γρηγόρη Μπιθικώτση (φώτο μαζί του και τον Μίκη Θεοδωράκη).

Διαβαστε ακομα:

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ