''ΚΛΕΦΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ'' ΕΚΑΝΕ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ

 

«Μπορώ κι εγώ!... » σκέφθηκε το άγνωστο και φτωχό αγόρι. Πήγαινε κινηματογράφο και παρακολουθούσε την ταινία σα να 'ταν υποψήφιος σκηνοθέτης, όχι απλά θεατής. Την τάδε ταινία διάσημου και ταλαντούχου σκηνοθέτη, όχι κάποιου άσχετου με το αντικείμενο, όπως ήταν ο τύπος της ιστορίας μας, ένας μοκροπωλητής. «Κι όμως, το ‘χω μέσα μου και μπορώ να το κάνω!... », σκεφτόταν. Ο Πέδρο Αλμοδοβαρ, το όνομα του οποίου σίγουρα είναι ακουστό και στους μη κινηματογραφόφιλους.

Όταν συνειδητοποίησε ότι είναι ομοφυλόφιλος, όταν πια τα βρήκε με τον εαυτό του, στα 19 του έφυγε από το χωριό του και πήγε στην Μαδρίτη. Άφραγκος, για να την βγάλει έκανε δουλειές του ποδαριού. Και πώς να σπουδάσει κινηματογράφο όταν στην Ισπανία της χούντας, επί Φράνκο, απαγορευότανε η λειτουργία καλλιτεχνικών σχολών;

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ Καμπαγέρο γεννήθηκε το 1949, σα σήμερα στις 25 Σεπτεμβρίου, με την τρέλα του κινηματογράφου να τον έχει βαρέσει κατακέφαλα, από τα 23 του χρόνια αρχίζει να κάνει ταινίες μικρού μήκους. Έβλεπε το σινεμά σκηνοθετών με τους οποίους ένοιωθε χημεία μαζί τους, επηρεαζόταν απ' αυτούς και έσκαβε μέσα στον εαυτό του.
«Δάσκαλοι» του ο Ισπανός Λουίς Μπουνιουέλ, ο Σουηδός Ίγκμαρ Μπέργκμαν, ο Ιταλός Φεδερίκο Φελίνι, τα ιερά τέρατα της σκηνοθεσίας. Και ο Γερμανός Ράϊνε Βέρνερ Φασμπίντερ, επιθετικός gay, ένας αλλόκοτος αριστερός, μόνος του μια σχολή. Όλους αυτούς δεν τους γνώρισε, δεν τους συνάντησε ποτέ. Πήρε, όμως, από τις ταινίες τους όσα χρειαζόταν για να προχωρήσει στο δικό του δρόμο.

«Αυτοβιογραφικές» μπορούν να χαρακτηριστούν οι ταινίες του Αλμοδοβάρ. Όλες έχουν ένα κομμάτι από την προσωπική του ζωή. Όλες τις εμπνεύστηκε από ένα γεγονός, ένα βιώμα της ίδιας του της ζωής. Κι όλες τις γύρισε με την δική του εταιρεία παραγωγής, που την έφτιαξε το 1987 με τον αδελφό του. Στη φωτο, με την αγαπημένητου ηθοποιό Πενελόπε Κρούζ.

Διαβαστε ακομα:

ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΟΣ, ΥΠΟΠΤΟΣ Ο ... ΑΣΤΟΣ