ΕΒΡΑΖΕ ΤΑΛΕΝΤΑ ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝ

 

Στις ταινίες του Ελία Καζάν (φώτο) υπάρχουν κάποιες σκηνές, που κατά την ταπεινή μου γνώμη, ανέβασαν ξαφνικά και απότομα στον ουρανό το σινεμά. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να φθάνει στην υπερβολή ο σκηνοθέτης, να ζητάει ακραία πράγματα από τον σεναριογράφο και τον ηθοποιό. Αρκεί με τη μαστοριά του να κάνει ρεαλιστικό κινηματογράφο, να κερδίζει με τρόπο θεμιτό τον θεατή, τον σινεφίλ. Το ότι ήταν χαφιές του μακαρθισμού ο πατριώτης δεν μειώνει την αξία του και την προσφορά του στην λεγόμενη έβδομη τέχνη. Απλά ντροπιάζει, είναι προσωπικό του ξεφτυλήκι. Αίωνια κηλίδα στη μνήμη του.

 

Επανέρχομαι στο σινεμά. Είχε την τύχη μα βρεθεί στο δρόμο του το απόλυτο υψηλής κλάσεως εργαλείο, αναφέρομαι βέβαια στον Μάρλον Μπράντο. Ο Ηλίας Καζαντζόγλου από την Καισάρεια της Καπαδοκίας, και από την Κωνσταντινούπολη να τον στο Χόλυγουντ. Γεννήθηκε Σεπτέμβριο του 1909, και 31 χρονών γύρισε την πρώτη του ταινία. Πήγαινε για ηθοποιός, όμως όταν είδε από κοντά άλλους ηθοποιούς, ταλαντούχους, δεν ήταν κορόιδο να μην αντιληφθεί ότι αν επέμενε να τους ανταγωνιστεί θα εξαφανιζόταν.

Με τον Μάρλον Μπράντο, προϊόν της περίφημης δραματικής σχολής Actor's Studio, ο Καζάν γύρισε το Λεωφορείον ο Πόθος, το 1951, το Βίβα Ζαπάτα, το 1952, και το Λιμάνι της Αγωνίας, το 1954.
Διαβαστε ακομα:
ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ