ΤΟ ΓΑΜΠΡΙΛΙΚΙ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΟΛΗ

Στο στρατό πρωτογνώρισα με τον πιο έντονο τρόπο του Έλληνα. Εντάξει, είχα πάρει πρέφα τι σόϊ είναι ο πατριώτης στη γειτονιά, στο σχολείο, όμως η πρώτη all around εικόνα για τον Έλληνα του καιρού μου σχηματίστηκε όταν ήμουν φαντάρος. Κι είχα αποφασίσει να γράψω βιβλίο, με όσα βίωνα από πρώτο χέρι, τέλος πάντων με τις εντυπώσεις μου. Και τότε είχα καταλήξει ότι ο Έλληνας ο δικός μου είναι και πολύ μαλάκας. Όπως και πολύ ψυχούλα μαζί.

Τελικά, το βιβλίο δεν το έγραψα. Το έκανε ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος, που σαν έφεδρος αξιωματικός κρατούσε προσωπικό ημερολόγιο, όταν υπηρετούσε στον Έβρο το 1967. Σε μια περίοδο που Ελλάδα και Τουρκία είχαν φθάσει πολύ κοντά στο κτυπιόμαστε.

Στο βιβλίο του ΠΡΟΒΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ο Διονύσης παρουσιάζει τον Έλληνα της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς στο χακί. Αυτός είναι, όπως θα τον γουστάρεις, ίσως και θα προβληματιστείς μαζί του. Ο Έλληνας πατέρας πλέον, ίσως και ο παππούς της σημερινής νεολαίας.

Δίνω ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Πρόβες Πολέμου» του Διονύση Χαριτόπουλου (εκδόσεις Τόπος, τηλ. 210.82.22.835, 210.82.22.856, www.toposbooks.gr)

Ο δόκιμος στην επαρχία είναι πρώτος γαμπρός.

Η αγωνία των κοριτσιών να φύγουν. Να τις πάρει κάποιος σε μεγάλη πόλη. Να γλιτώσουν. Οι δόκιμοι είναι νέοι και σπουδαγμένοι. Δάσκαλοι, γεωπόνοι, δικηγόροι, καθηγητές, γιατροί, λογιστές, φαρμακοποιοί, τραπεζικοί, μηχανικοί. Στον στρατό έγιναν ΔΕΑ. Άλλος το επιδίωξε, άλλος όχι. Εγώ όχι. Μυρωδιά δεν είχα από στρατό.

Η φυλή των δόκιμων ζει εδώ από το στρατόπεδο.

Φοράνε ωραία στολή. Πηλίκιο. Νοικιάζουν σπίτια. Έρχονται σε επαφή με τους ντόπιους. Μιλάνε αλλιώς.

Τα κορίτσια τρέχουν πίσω τους.

Χαμογελάνε. Παίζουν. Στραβώνονται στον πρώτο κόπανο. Σκίζονται. Τα δίνουν όλα. Αυτό δεν είναι ερωτικό κυνήγι. Είναι θηλυκή γενοκτονία. Διαλέγεις και καρφώνεις.

Μερικοί το παίρνουν πάνω τους.

Περνιούνται για γόηδες. Δεν έχουν καταλάβει. Το γαμπριλίκι τους είναι η στολή. Κι ότι είναι ξένοι. Όσο θα πηδήξουν τώρα, δεν θα πηδήξουν στην υπόλοιπη ζωή τους. Όπου πας, ξεχωρίζεις σαν αστροναύτης. Γιατί σε λίγο θα αναληφθείς στο Διάστημα. Σε άλλα άστρα. Στις μεγάλες, μακρινές και απλησίαστες πόλεις. Τα κορίτσια λαχταράνε να τις ταξιδέψεις μαζί σου. Σου φέρονται τρυφερά, μελιστάλαχτα. Μέχρις υπερβολής.

Σαν μια χαζούλα. Για να φανεί αντάξια των περιστάσεων, συνέχισε τις ευγένειες και στο κρεβάτι: ''Χύσατε, κύριε δόκιμε'';

Διαβαστε ακομα:

ΜΕΓΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ, ΜΕΓΑΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ