Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΡΑΚΑΣ

Λίγο πριν από την πρεμιέρα. “Δεν ξέρω τι να κάνω! Το κοστούμι της Β' πράξης έχει ελάττωμα, θα τρελλαθώ, είμαι απελπισμένη!”. Κλάματα για τις πιέτες για ένα φόρεμα, για μία λεπτομέρεια κάποιου σκηνικού, για το τραγούδι που έπρεπε να κατέβει μισό τόνο.

Μεταφέρω μία παράγραφο από το βιβλίο της σπουδαίας Μαλβίνας Κάραλη, για την φίλη της Αλίκη Βουγιουκλάκη. Έχω το λόγο μου γι' αυτό.

Λέει η ίδια η αξέχαστη στην δημοσιογράφο: “Τον πρώτο χρόνο που πήγαινα στην Δραματική Σχολή δεν είχα παρά μία καφέ φούστα και μία κίτρινη μπλούζα. Όταν πλέναμε την μπλούζα έκανα κοπάνα από τη σχολή. Και σαν την Σκάρλετ Ο' Χάρα έφτιαχνα μπλούζα από τη δαντελένια κουρτίνα της μάνας μου”.

Αν δεν ήταν αυτή που ήταν σαν άνθρωπος, μία γυναίκα με έρωτες αρκετούς, που όμως πάσχιζε για την τέλεια παράσταση στο θέατρο κι όχι για την τέλεια σχέση με άνδρα, δεν θα γινόταν σαν ηθοποιός το φαινόμενο. Και βγαίνει κάποιος μόδιστρος, Ντίμης Κρίτσας στο όνομα, και δεν λέει κάτι για την εθνική σταρ, αλλά την κρίνει σαν χαρακτήρα. Ότι ήταν τρακαδόρος. Ένα λαμόγιο.

Κατ' αρχήν μια κουβέντα για τα ΜΜΕ. Ο πάλαι ποτέ και εντελώς ξεχασμένος σχεδιαστής μόδας έκανε μία δήλωση. Ότι η Αλίκη χρωστούσε στη μισή Αθήνα, ότι εγώ δεν της έδινα ρούχα αν πρώτα δεν με πλήρωνε, ότι δεν ήταν καλό κορίτσι.

Όταν το μέσο αυτά που ισχυρίζεται ο Κρίτσας, που πιθανότατα να είναι αλήθεια, τα παρουσιάζει ή, τα αναπαράγει σαν “αποκάλυψη”, αυτό σημαίνει, αγράμματοι δημοσιογράφοι, ότι τα υιοθετείτε. Ότι συμφωνείτε με τον μόδιστρο.

Το ΜΜΕ γίνεται βαποράκι, και καλώς γίνεται τέτοιο, αυτή είναι η δουλειά του, για να μεταφέρει απόψεις και κρίσεις και απλά σημειώνει τα προσωπικά σχόλια και βιώματα του καθενός. Δεν τα παντρεύεσαι κιόλας επειδή τα δημοσιοποιείς.

Τέλος πάντων. Αν η Αλίκη Βουγιουκλάκη ζούσε και διάβαζε αυτά που είπε η αρσενική μοδίστρα τότε θα έλεγε στην Μαλβίνα Κάραλη: “Να έρθει να μου ζητήσει συγνώμην. Γονατιστός!”.

Διαβάστε ακόμα:

Το μεγάλο πρόβλημα της Παπαρίζου!