ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΟΧΙ ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Τέτοιο έγκλημα, ας το πούμε “οικογενειακό”, σαν κι αυτό στο Άστρος Κυνουρίας, θα το βρεις στις ελληνικές τραγωδίες. Σοφοκλής, Αισχύλος, Ευρυπίδης. Να αναφέρουμε την αγία τριάδα των τραγικών. Αυτοί που τα έγραψαν όλα. Που τα είπαν όλα. Ό, τι σχετίζεται με αγάπη, με προδοσία, με τιμωρία θεία και ανθρώπινη, με εκδίκηση, με ζηλοφθονία, με κατάχρηση εξουσίας. Με όποια αμαρτία εκτροχιάζει τον καταδικασμένο στη δυστυχία άνθρωπο και βάζει στο παιχνίδι τη θρησκεία και τη δικαιοσύνη.

Ο δολοφόνος πατέρας τα είπε όλα στη ψύχρα. Έτσι την έκανα τη δουλειά. Όχι, ο αποδυτηριάκιας δεν καταδικάζει κανένα πατέρα, όπως βιάστηκαν τα μήντια να χαρακτηρίσουν τέρας τον πατροκτόνο. Τι, δηλαδή, να πουλήσουμε ηθική σ' ένα τόσο βαρύ έγκλημα, όταν δεν ξέρουμε τι κρύβει;

Ούτε θα πούμε ότι αν δεν σκότωνε ο πατέρας το έγκλημα θα το είχε διαπράξει ο γιος χύνοντας το αίμα του προγόνου του. Επιτέλους! Κανένας δημοσιογράφος δεν έχει υποχρέωση να δικάζει, να καταδικάζει, να επιβάλλει ποινές, να δίνει ελαφρυντικά.

Διαβάστε ακόμα:

Κάτι πολύ βαρύ, κάτι πολύ βαθύ