ΜΝΗΜΗ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΕΜΠΗ

 

Πέρασαν 26 χρόνια από τότε που την κοπάνησε ο Χρήστος Σιέμπης. Σα να μου φαίνονται πολλά. Πάρα πολλά. Μήπως έχω κάνει λάθος στο μέτρημα. Πέθανε σα σήμερα 7 Απριλίου το 1997. Δεν το σκέφθηκα! Πώς όταν θάψεις δικό σου άνθρωπο, επειδή τον κρατάς ζωντανό στη μνήμη, το χρόνο της απώλειας δεν τον ακουμπά η αριθμητική...

Τι 30, τι και 10, τι μόλις πέρυσι. Όποτε κι αν τον έχασες τον αδελφό, τον φίλο, τον συνεργάτη, τον γείτονα, τον συμμαθητή, είναι το ίδιο. Όχι, ακριβώς... Όποιον θεωρείς δικό σου, εκείνον με τον οποίον επικοινωνείς και με τα μάτια μόνο, εκείνον που γούσταρες, που τον γουστάρεις ακόμα, όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότερα τον κρατάς δίπλα σου. Όλο και περισσότερο η μνήμη του σβήνει το χρόνο, τον εξαφανίζει, τον κομματιάζει.

Θυμάμαι τον Σιέμπη, τον έχω στη σκέψης μου, γιατί μ' αρέσει να θυμάμαι το δικό μου παρελθόν. Γιατί με τους μυθικούς καιρούς του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» είναι δεμένος ο Χρήστος.

Απαραίτητη σημείωση για όσους δεν γνωρίζουν. Ο Θεσσαλονικιός εμφανίστηκε στον Ταύρο λίγες ημέρες πριν κυκλοφορήσει η φυλλάδα:

 

«Ποιος είσαι εσύ;».
-Ο κανένας, αλλά θέλω να γίνω δημοσιογράφος.
«Τι έχεις κάνει μέχρι σήμερα;».

-Τίποτα..., γράφω στο εφημεριδάκι του Συνδέσμου Φιλάθλων ΠΑΟΚ Αθήνας.

«Και θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος...».

-Πολύ.

 

Μάτια υγρά. Ζεστά. Το πρώτο που είδε εκείνος που τον είχε αντίκρυ. Δύσκολο να κουλαντρίσει το παλληκάρι τις ευαισθησίες που κουβαλούσε.

Διαβαστε ακομα:

Ο ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΙΕΜΠΗ