ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ

 

Το λέω και πιθανόν να διαβαστεί με έκπληξη. Όσο πιο γνωστός είναι ένας δημοσιογράφος, τόσο μικρότερο είναι το γήπεδο του στη διαπλοκή. Το λέω κι αλλοιώς. Όσο λιγότερο φιρμάτος είναι ο δημοσιογράφος, τόσο περισσότερο ύποπτος είναι να αναλάβει να παίζει παιχνίδι για ένα κόμμα, για έναν επιχειρηματία.

Αντιληπτό ότι ο δημοσιογράφος πρώτο τραπέζι πίστα, μάλιστα ο παραθυράτος, με συχνές εμφανίσεις από την τηλεόραση, γίνεται καμμένο χαρτί, καίγεται μόνος του ο ίδιος, αν παίζει ανοικτά σε βάρος κάποιου, υπέρ άλλου. Αν, δηλαδή, ο κόσμος τον έχει πάρει πρέφα, χαμένος από χέρι είναι όποια βιόλα βαράει. Από την άλλη, ο Β' εθνικής σε αναγνωρισιμότητα σχολιαστής έχει περιθώρια να μην είναι αντικειμενικός και να δουλέψει για ''συμβόλαιο'', να είναι στημένος.

Τελικά. Απαγορεύεται η δημοσιογραφία. Δεν το επιτρέπουν δημοσιογράφοι. Οι συνάδελφοι του αληθινού δημοσιογράφου ορμάνε να τον φάνε. Θα τον κατηγορήσουν ότι το ρεπορτάζ του, το σχόλιο του  δεν είναι... δικό του, καμία σχέση με ενημέρωση, πληροφόρηση, κριτική, αλλά σέρβις είναι στον διαπλεκόμενο αφεντικό του, στον εκδότη τάδε ή το έγραψε για να κερδίσει - τι; - ο ίδιος.  
Διαβαστε ακομα:

ΟΙ ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ ΤΩΝ... ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΩΝ