ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΑΦΝΙ ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΗ

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης 

Μέσα σε τόσα γεγονότα ήρθε αυτό που περίμενα καρτερικά τόσο καιρό. Το νέο κόμμα της Ραχήλ με το όνομα μέτωπο νίκης. Που θα νικήσει βέβαια τόσο πολύ, όσο εγώ αναμένεται να βγω με φούστα κλαρωτή στην Ομόνοια και να παραστήσω κάποιον που ξέφυγε από το gay parade. Θα μου πεις, και πώς να το έβγαζε; Μέτωπό ήττας; Όχι βέβαια. Το έβγαλε λοιπόν, ΜΝ, για να μπορεί να παραπέμψει και σε άλλη ετυμολογία, ειδικά αν στηρίζεται σε εκφορά συμφώνων από συντοπίτες της Κοζανίτες.

Νάταν όμως μόνο αυτό που περίμενα; Όχι. Σύντροφοι, καιρό περίμενα και την εκφορά πολιτικού λόγου από την χρυσαυγίτισσα Ζωή. Που αφού ήρθε σε συνεννόηση με την Ραχήλ, για να κυκλώσουν την έρμη ελληνική πολιτικοποιημένη κοινωνία, πέταξε τη μάγκνα κάρτα: Να οργανώσουμε την ανυπακοή, σαν το μόνο όπλο που έχουν οι λαοί ενάντια στους δυνάστες τους.

Ποιοί λαοί όμως είναι αυτοί; Ουδείς γνωρίζει φυσικά αλλά και τι έχει να χάσει η κυρία Ζωή; Ξέρουν πολλοί στην Ελλάδα πληθυντικό αριθμό; Θα ψάξει κανείς ψηφοφόρος της, ποιοί είναι και οι άλλοι που έχουν μανιφέστο την ανυπακοή σαν ύψιστη τροφή αποπληρωμής του δημόσιου υπαλλήλου ή καταβολής συντάξεων; Το μόνο που έχει, είναι να κερδίσει η Ζωή. Την συσπείρωση κι άλλων σοβαρών κομμάτων, όπως του Λαφαζάνη (ΛΑΕ) ή της Ραχήλ (ΜΝ), άντε και μερικών κουρασμένων ΚΚΕ ΜΛ ή ΚΚΕ ΛΜ ή ΑΜΚΑΑ (αγάπα με και αρχίδια ανάπτυξη).

Ελπίζω να μην πάρετε στραβά τα όσα γράφω, διότι η Ζωή πάντα με συγκινεί σαν προσωπικότητα της πολιτικής, όσο και σαν γυναίκα. Μπορεί να έχει πάρει μερικά κιλά τώρα τελευταία, αλλά και τι να την κάνεις κοκκαλιάρα; Να την έχεις μόνο για τους αγώνες της που την αφήνουν σε μόνιμη νηστεία; Όχι σύντροφοι. Ανέκαθεν προτιμούσα παχουλή αγωνίστρια, διότι όταν τελειώνει ο καθημερινός αγών για το δούλεμα του πόπολου, καλό είναι να πιάνεις και κάτι στο κρεβάτι του νυχτερινού αγώνα.

Ένας νυχτερινός αγώνας, που όπως και να το κάνεις, ομοιάζει και ολίγον με την θητεία της Ζωής σαν πρόεδρος της ελληνικής βουλής. Εκεί που απαιτούσε πλήρη υπακοή από όλα τα στελέχη που έχουν διοριστεί με όπλο τα προσόντα τους. Κι άρα στο κρεβάτι, την ίδια υπακοή υποθέτω ζητάει από τον σύντροφο της, που κάθε νύχτα έχει διπλό ρόλο: Και σύντροφος στην ζωή, και σύντροφος στις πολιτικές θέσεις. Ε, αυτός ο σύντροφος να μην έχει να πιάσει και μερικά κιλά βυζί ή μουνί;

Κι ένας άλλος αγώνας, που καλεί και μένα σε συστράτευση. Με πιάνει ρε παιδί μου. Διότι κι εγώ εκ φύσεως είμαι γνήσια ανυπάκουος. Παιδιόθεν, μην νομίζετε ότι μου προέκυψε τώρα αυτό. Τόχε παράπονο η μάνα μου, ο πατέρας μου και μερικοί δάσκαλοι μου που με είχαν στολίσει με διαγωγή κοσμία. Επίσης και διάφορες γκόμενες μου φωνάζανε διότι δεν ήμουν το κανίς τους. Καλά, δεν συζητώ σήμερα με τη νόμιμη σύζυγο το τι γίνεται.

Άρα η Ζωή, με έπιασε με αυτό το σύνθημα. Και πάνω που ήμουν έτοιμος να πάω να γαμήσω κανά ΕΦΚΑ, με χάλασε λίγο μετά, διότι μίλησε για την οργάνωση της ανυπακοής. Κι οφείλω να παραδεχτώ δημόσια, ότι κύλησα σε σπιράλ φιλοσοφικής αναζήτησης. Η ανυπακοή είναι στάση ζωής, πώς μπορεί να οργανωθεί; Να είμαι φύσει ανοργάνωτος κι ανυπάκουος ή να είμαι θέσει οργανωμένος ανυπάκουος; Να μην υπακούω γενικώς, αλλά να μην υπακούω υπακούοντας την Ζωή; Τι σόι ανυπάκουος να είμαι τελικά;

Φυσικά η Ζωή ακόμα δεν έχει βγάλει manual για να την καταλάβω πλήρως, οπότε δεν θα πρέπει να βιάζομαι και να οδηγούμαι σε ό,τι να 'ναι συμπεράσματα. Εξ άλλου εγώ τι είμαι μπροστά στην τεράστια πολιτική φυσιογνωμία, που διοίκησε την βουλή, ενώ εγώ απλά διηύθυνα μια κωλοεταιρεία; Ίσα κι όμοια είμαστε δηλαδή; Όχι βέβαια, οπότε κι εγώ πρέπει να περιμένω για το πώς να διακτινιστώ στην μεταφυσική της οργανωμένης ανυπακοής ή της υπακουόμενης ανυπακοής εκ Ζωής.

Μπορεί φυσικά να μην βγάζω άκρη ακόμα, αλλά πού θα πάει θα την βρω. Όσο υπάρχει Ζωή στα πολιτικά δρώμενα, όσο ο Βαρουφάκης δεν υποτάσσεται, όσο ο Λαφαζάνης ακόμα καλοβλέπει το νομισματικοπείο, όσο η Ραχήλ δεν πτοείται, κι όσο ο Καμμένος προστατεύει τα σύνορα μας με το μότο ότι μόνο η Αμερική μπορεί να μας σώσει συμμετέχοντας σε κυβέρνηση που θεωρεί τους Αμερικάνους δολοφόνους των λαών, μπορώ να ψάξω την κατευθυνόμενη ανυπακοή, που πρέπει όμως να είναι πλήρη υποταγή στην Ζωή ή στην σύμπραξη που θα επιχειρηθεί στις επερχόμενες εκλογές του τόπου, με όλες τις φρενοβλαβείς δυνάμεις του τόπου.

Αυτό που περίμενα, έγινε σύντροφοι. Τώρα ξεχωρίζει το στάρι από όλα τα ζουζούνια που το τρώγανε. Τώρα βλέπω τις συνιστώσες του Σύριζα ξεκάθαρα. Κύρια τις δυό μεγάλες. Την μια που υπάκουσε κι έγινε κάτι σαν τον αγράμματο τον Ντάισεμπλουμ και την άλλη, που απλά γουστάρει να είναι ανυπάκουη και να έχει την χώρα ευλογημένη γη, αλλά επαναστατημένη και παραδομένη στο Δαφνί. Είναι μάλλον η μόνη περίπτωση συνιστώσας που είδε ο μεθυσμένος τον τρελό, και δεν τρόμαξε. Πειράζει όμως κάτι; Όχι βέβαια. Όσο υπάρχει το φαινόμενο της ισότητας της ψήφου, ποιός χαλάσθηκε από αέρα μπανά επαναστάσεις; Η ανυπακοή να 'ναι καλά κι ειδικά άμα οργανωθεί.

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ στο block του Στήβεν Αβραμίδη ''στο φως του φεγγαριού...''