ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ ΜΟΥ

Μέθυσε ο όχλος από το παραμύθι του Λένιν. Μη μου πει κανένας όρθιος μαλάκας ότι ο λαός δέχθηκε την ανάλυση του Μαρξ. Σε παρακαλώ. Μην την κατινίσουμε την κουβέντα, σε σεντόνι αποδυτηριάκια είμαστε και δεν επιτρέπεται να λέμε μαλακίες. Ποιος μαρξισμός και ποια διαλεκτική. Η επανάσταση έγινε, και η κάθε επανάσταση διότι μίλησε στον όχλο το μίσος, η εκδίκηση, η τιμωρία, η επιθυμία για αρπαγή, για λεηλασία. Ποια υψηλά ιδεώδη. Το απωθημένα του όχλου τον έσπρωξαν και βέβαια γιατί ο Λένιν βρήκε ντοπαρισμένα αντιτσαρικά στοιχεία και μ' αυτούς έφταιξε τη συνωμοτική του συμμορία. Αυτό ήταν το δύσκολο, όχι να ξεσηκώσει τις μάζες.

Το είπε ο γίγαντας Λένιν στον όχλο. Εσύ είσαι η εξουσία. Φοβερά πράγματα. Σε ποιον τα είπε ο άνθρωπος; Στον όχλο. Όπως ο Αντρέας έδωσε το πράσινο φως στα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, ότι ''ορμάτε, κοπρόσκυλα, δικά σας είναι όλα, σας ανήκουν''. Φοβερά πράγματα. Να λέει στους πρασινοφρουρούς ''το κράτος είναι δικό σας'', και στον όχλο ''εσείς, ο λαός είστε η εξουσία''. Μιλάει ο αρχηγός, ο γαμάω.

Αφήνουμε στην άκρη τις μαλακίες για το ποια είναι η προσφορά του εργάτη και ποια του αγρότη. Αυτά είναι για τους σαλεμένους του κομουνισμού που δεν αντιλαμβάνονται τι έγινε και γιατί έγινε. Κι αυτό που έγινε, προέκυψε διότι μπήκε στο γήπεδο ο όχλος. Άσχετο αν φορούσε φανέλα βιομηχανικού εργάτη ή αγρότη της περιφέρειας.

Σφυροδρέπανο. Σφυρί και δρεπάνι. Το ένα, το σφυρί, συμβολίζει τον εργάτη και το άλλο, το δρεπάνι, τον εργαζόμενο στο χωράφι. Και λέει ο Λένιν και αποδεικνύει πολιτικοκοινωνιακά και επιστημονικά ότι στην πράξη επιβεβαιώθηκε πως η ψυχολογία του αγρότη είναι μικροαστική και δεν έχει καμία αμοιότητα μ' εκείνη του βιομηχανικού και εργοστασιακού εργάτη. Γι’ αυτό και ο Βλαδιμίρ μιλάει για δικτατορία του προλεταριάτου κι όχι της αγροτιάς, του αγροτοπρολεταριάτου, έστω και αν πέτυχε τη συμμαχία τους για να αρπάξει την εξουσία.

Άλλο πλάνο ο Τρότσκι. Ίδια ανάλυση με τον σύντροφό Λένιν, όμως δεν θεωρούσε επαναστάτες τους αγρότες. Γι’ αυτό και στο λογότυπο της 4ης Διεθνούς βάζει αριστερά το σφυρί και δεξιά το δρεπάνι και σε απόσταση το ένα από το άλλο. Σημειολογικά. Όλα παίζουν κάποιο ρόλο. Σταυρωτά και μπερδεμένα στον Λένιν το σφυρί και το δρεπάνι, χωριστά τα δυο εργαλεία στον Τρότσκι.
Ψάξε εσύ ο πονηρός ποιο είναι το νόημα κι αν έχει σημασία στο σχέδιο Τρότσκι γιατί ο Λέοντας έβαζε αριστερά το σφυρί, μήπως είχε τον εργάτη για τον πραγματικά αριστερό, και δεξιά έβαζε το δρεπάνι διότι είχε στην ξεφτύλα τον αγρότη, ως δεξιόστροφο. Και ποιοι, και πόσοι να γνώριζαν τότε την έννοια αριστερός, δεξιός. Αυτό που έπαιζε για τους κομουνιστές ήταν ότι ο εργάτης είναι δικός μας, ενώ ο αγρότης να πάει να γαμηθεί. Τι να λέμε τώρα. Πέντε λέξεις λέει η Παπαρήγα και οι τρεις είναι εργάτης, εργατιά. Και μετά, όχι πρώτα, θα ακούσεις για τον αγρότη, τον υπάλληλο, τον φοιτητή, τον συνταξιούχο. Πήγαινες στον ΕΛΑΣ, να καταταχτείς στο αντάρτικο. Το πρώτο που σε ρωτούσαν ήταν η… κοινωνική σου καταγωγή. Τι είσαι. Εργάτης; Δικός μας. Αγρότης; Πρώτη γραμμή, μαλάκα, να σκοτωθείς πρώτος. Σοβαρά. Πολύ σοβαρά μιλάμε.

Δεν είμαστε εκτός θέματος. Και γαμώ τους μαρξιστές – λενιστές ήταν ο Μάο Τσε Ντονγκ, όμως αυτός άλλο κόλπο, την πήγε τη δουλειά σόλο με τους αγρότες. Ντονγκ είναι το σωστό όνομά του, όχι Τουγκ. Δεν θα λέμε ό,τι θελουμε, ούτε όπως θέλουμε. Το θέμα είναι ότι ο Κινέζος, άλλη μεγάλη φυσιογνωμία που έπαιξε στον όχλο, θεωρητικά τους έγραψε κανονικά και τον Λένιν και τον Τρότσκι. Για ποιους εργάτες μου την σπάτε, βρε μαλάκες, σα να τους είπε ο Μάο, πως θα κάνω επανάσταση με εργάτες, αφού δεν έχω εργάτες και πώς να έχω αφού φόρα παρτίδα όλη η Κίνα είναι αγροτιά. Και το σημερινό eccentric καθεστώς της Κίνας, αυτό το τραβεστί κομουνιστικού τύπου, ίσως, μην είμαι κατηγορηματικός, να ‘χει τις ρίζες του στο ότι οι κοινωνικές καταβολές ακόμα και της σημερινής καθοδήγησης του κομουνιστικού κόμματος είναι αγροτικές.

Eccentric, δηλαδή το εξαντρίκ. Από την ελληνική λέξη εκκεντρικός προέρχεται και, όπως έχει καθιερωθεί ετυμολογικά, σε πάει σ' άλλη έννοια. Εκτός κέντρου, εκτός μόδας. Δεν γαμιέται, μη μας φάει αυτό. Αν και γουστάρω να την βρίσκω με τις λέξεις διότι οι λέξεις σε οδηγούν σε κάποιες αλήθειες ζωής, που βέβαια στέκονται μακριά από τον όχλο.

Ναι, ο όχλος! Ο γαμημένος όχλος. Και είπαμε. Δεν ελέγχεται. Να πάνε να γαμηθούν οι φυλακές, οι εξορίες, οι Σιβηρίες, ό,τι κι αν έκανε αυτό το κτήνος ο Στάλιν. Είπαμε. Δεν είπαμε; Δεν ελέγχεται ο όχλος. Πανίσχυρος είναι ο όχλος. Παντοδύναμος. Ποιοι Τσετσένοι και Αζέροι και Ουζμπέκοι. Σε παρακαλώ. Όχλος είναι. Συμμορίες είναι. Γνήσιες συμμορίες άλλο αν πέφτει το παραμύθι της ιδεολογίας, της πατρίδας. Αρχίδια καπαμά.

Ο όχλος είναι όχλος και αν έρθει η ώρα του, αν τον τσιγκλίσει ο πονηρός, θα εκφραστεί, θα τσαμπουκαλευθεί. Τι έγινε στο Βυζάντιο; Στο πανίσχυρο Βυζάντιο. Ποιος ήταν αυτός που αποφάσισε; Ο όχλος. Κι όχι ο μουνής ο Ιουστινιανός. Τι έγινε στην περιβόητη Στάση του Νίκα; Πλακώθηκαν οι γάβροι με τους βαζέλους. Οι πράσινοι με τους βενέτους. Δυο ομάδες αρματοδρόμων. Αυτό έγινε. Νόμιζαν ότι τους έστησαν οι μπουκ. Μιλάμε πολύ σοβαρά. Φανατισμένος ο όχλος, ζοχαδιασμένος λόγω τζόγου το έριξε στον χουλιγκανισμό με τον πιο άγριο τρόπο. Φοβερά πράματα. Ενώθηκαν ολυμπιακοί και παναθηναϊκοί, βένετοι και πράσινοι, πήραν μαζί τους, παρέσυραν και τους κόκκινους, και τους λευκούς, τους μαύρους, τους φαιούς, δηλαδή και τις άλλες ομάδες αρματοδρόμων κι όλοι μαζί έκαναν το γενικό ντου. Φοβερά πράγματα. Σα να έγιναν ένα βάζελοι, γάβροι, αεκτζήδες, παοκτζήδες, αρειανοί. Κι έγινε της πουτάνας το μαγκάλι. Η κλοπή. Η λεηλασία. Δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Μια εβδομάδα άρπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Και στα αρχίδια τους το σύμπαν. Ο στρατός της αυτοκρατορίας; Εξαφανισμένος. Όπως στο λέω. Χεσμένος ο Ιουστιανιανός, κλεισμένος στο δωμάτιο του να φοβάται ότι ο όχλος θα κάψει τα ανάκτορα.

Και γιατί όλη αυτή η ιστορία; Διότι ο όχλος, παοκτσήδικος και αεκτζήδικος, πανιώνιος και ολυμπιακός όχλος, παναθηναϊκός και αρειανός, νόμισε ότι οι αγώνες στον ιππόδρομο είχαν στηθεί. Ότι έγινε ιεροσυλία στο όνειρο του λαού, του φίλτατου όχλου. Μέχρι ότι θα βάλουν φωτιά στο παλάτι φοβήθηκε ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός. Ποιος δικέφαλος αετός και ποια λάβαρα της πατρίδας. Στα αρχίδια τους. Όχλος είναι. Η μόνη σημαία που τιμούσαν ήταν εκείνη της ομάδας τους στον ιππόδρομο. Κι όταν νόμισαν ότι αδικήθηκε η ομάδα των δικών τους αρματοδρόμων, τότε ό,τι κουβαλούσε μέσα του ο όχλος ενάντια στην αυτοκρατορία, ενάντια στην ανωτέρα τάξη, όλα τους τα κόμπλεξ έγιναν λαϊκή επανάσταση. Έγιναν η Στάση του Νίκα.

''Νίκα'' φώναζαν στον ιππόδρομο. Νίκα! Νίκησε, δηλαδή. ''Νίκα'', ούρλιαζαν στους αρματοδρόμους της ομαδάρας τους. Ο όχλος. Ο κυρίαρχος λαός. Ο κυρίαρχος όχλος. Αυτός ο όχλος έγινε χείμαρρος στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Ποιος Ιουστινιανός. Την κατάσταση την πήρε στα χέρια της η πουτάνα. Η αλήτισσα η Θεοδώρα. Η πρώτη πουτάνα,για να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Αποδυτηριάκιας είμαι και δεν επιτρέπεται να γράφω ούτε υπερβολές, ούτε ψέματα. Μη μας πιάσουν ανακριβείς κάποιοι λεχρίτες και βρουν την ευκαιρία. Λοιπόν.

Όταν η άλλη ήταν μεγαλωμένη μέσα στα μπουρδέλα, για την Θεοδώρα μιλάμε, για ποια άλλη. Ζυμωμένη με το κατακάθι της ζωής η Θεοδώρα δεν ήθελε να χάσει την εξουσία. Άσε τα γκομενιλίκια και τις αμαρτίες τις σεξουαλικές. Γεμάτο δαγκωματιές ήταν το κορμί της από τους εραστές.

Μιλάμε για τον όχλο. Μιλάμε και για την Θεοδώρα. Όχι για τον μπούλη τον Ιουστινιανό, τον βουτυρομπεμπέ. Και φωνάζει τον στρατηγό Βελισάριο. Η πρώην πουτάνα Ντόρα. Εντολή σου δίνω, Βελισάριε. Μέχρι το πρωί να την έχεις καθαρίσει τη δουλειά. Αυτή ήταν η διαταγή της Θεοδώρας. Μέχρι το πρωί να σταματήσουν οι φωνές θριάμβου. Από το πρωί και μετά, στρατηγέ Βελισάριε, γουστάρω να ακούω μόνο φωνές πόνου, φωνές απόγνωσης, ελέους. Να μουγκρίζουν οι πούστηδες στο κλάμα. Κατάλαβες, Βελισάριε;
Τριάντα χιλιάδες. Σ’ ένα βράδυ σφάχτηκαν 30.000. Ανηλεής σφαγή του όχλου. Και καταργήθηκαν οι ιπποδρομίες. Μετά, βέβαια, επανήλθαν, διότι ο όχλος... χάνει μάχες, ποτέ τον πόλεμο.
Και από τότε, από την Στάση του Νίκα, ο όχλος δεν ξαναυπηρέτησε στρατιωτικά την αυτοκρατορία. Γέμισαν τα μοναστήρια. Α, έτσι είσαι, παλιόπουστα αυτοκράτορα; Κάνε δουλειά με τους μισθοφόρους. Με την Στάση του Νίκα, με την σφαγή, έσπασε για πάντα το νταραβέρι λαού, δηλαδή όχλου, και κράτους, δηλαδή κυβερνώντων. Τα σπάσανε τα τσανάκια τους οι δυο πλευρές, όχλος και κράτος, διότι το Πάμε Στοίχημα της εποχής πήγε αδιάβαστο. Και η αυτοκρατορία δεν επιστράτευσε κόσμο ούτε από την Κωνσταντινούπολη, ούτε από την κυρίως Ελλάδα. Μισθοφορικά στρατεύματα από Γεωργιανούς, Αρμένιους, Σκύθες, Ρώσους. Έλληνες δεν υπήρχαν.

Μεγάλη, τεράστια η δύναμη του όχλου. Ουσιαστικά αυτός, ο όχλος παρέδωσε την αυτοκρατορία στον Τούρκο. Για πλάκα θα μαζευόντουσαν στα τείχη 150.000 στρατιώτες αν ήταν στον στρατό οι άνδρες από 18 μέχρι 40 χρονών. Ήταν μόνον 8.000 άνδρες και απ’ αυτούς οι 6.000 Γενουάτες, που ενδιαφερόντουσαν για τα ναυτιλιακά γραφεία της αυτοκρατορίας. Ποιας αυτοκρατορίας; Από αντίδραση στους πούστηδες τους Βενετσιάνους η θάλασσα είχε παραδοθεί στους Γενουάτες. Και υπερασπιστές 2.500 Βάραγγες, αυτά τα θηρία οι Λιθουανοί, η προσωπική φρουρά του Παλαιολόγου. Κι όσοι γλύτωσαν απ’ αυτούς βρέθηκαν στον Ταϋγετο και κάποιοι μαλάκες ψάχνονται ακόμα από πού ξεφύτρωσαν δίμετροι ξανθοί στη Μάνη.

Ο γαμημένος όχλος. Ποιες κυβερνήσεις. Ποια αστυνομία και ποια δικαιοσύνη. Για πλάκα τους έχει όλους ο όχλος. Νόμους, κοινοβούλια, θεσμούς, τα πάντα. Όλοι είστε πελάτες μου. Όλοι ζείτε και υπάρχετε για μένα τον όχλο. Άντε γαμηθείτε. Κι αν δεν γαμηθείτε, άντε ξεφτυλιστείτε. Είμαι ο όχλος. Ανίκητος. Άπαικτος. Απροσκύνητος. Ανεξέλεγκτος.