ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

«Λάζαρε, δεύρο έξω…». Έτσι, λένε, είπε ο Χριστός στον Λάζαρο κι αυτός αναστήθηκε. Παραμύθια. Ο Ιησούς ήταν σοβαρός και δεν μπορούσε να το πει αυτό. Γιατί να τον ξαναφέρει στη ζωή τον Λάζαρο; Φοβάμαι ότι θα μου βγει σεντόνι το έργο. Κι έχουμε πει να τα κόψουμε τα σεντόνια. Μη ξαναγυρίζουμε στα παλιά. Έτσι έχουμε πει. Από την άλλη, ξεκινάς να γράφεις και χωρίς να σπρώχνεις τη δουλειά, σου προκύπτει ένα, όμως πειραϊκής – πατραϊκής.

Σάββατο του Λαζάρου. Είναι γιορτή, λέει, μάλιστα με ξεχωριστή σημασία, διότι τυχερός ο Λάζαρος ενώ κατέβηκε στον Άδη, εκεί στον κάτω κόσμο, ξαναγύρισε στη γη. Αν ήξερε πόσο τυχερός ήταν ο Λάζαρος, τότε στην προηγούμενη ζωή του θα είχε γίνει τζογαδόρος, στον ιππόδρομο θα πήγαινε ή στο καζίνο. Ο άνθρωπος, όμως, ούτε ξυστό αγόραζε, ούτε λότο έπαιζε.

Κι όταν αναστήθηκε ο Λάζαρος δεν ξαναβρήκε το χαμόγελό του. Πάντα σκυθρωπός ήταν και μελαγχολικός. Έζησε, πέθανε, αναστήθηκε και ξανάζησε μια μαύρη ζωή. Γιατί; Επειδή ήθελε να μείνει στον κάτω κόσμο και θύμωσε που τον ξανάφερε στη ζωή ο Χριστός; Ίσως σκεπτόταν τι τον περιμένει όταν θα ξαναγύριζε στη μετά θάνατο ζωή.

Που να ξέρεις; Δεν μπορείς να ξέρεις. Μόνο αν έχεις κάνει το ίδιο ταξίδι, από την ζωή στο θάνατο και μετά από το θάνατο στη ζωή, μπορείς να το ξέρεις και να το πεις σ’ άλλους. Κι αν οι άλλοι μασήσουν ότι τους λες την αλήθεια. Πεθαίνω εγώ για παράδειγμα, ανασταίνομαι και έρχομαι και σου λέω αυτό κι αυτό συμβαίνει στην άλλη ζωή. Θα μασήσεις εσύ ή θα νομίζεις ότι σου λέω παραμύθι. Πρόβλημα.

Δεν υπάρχει καμιά ανάσταση Λαζάρου. Αποδυτηριάκιας μιλάει. Ένα παραμυθένιο θαύμα είναι κι αυτό. Το έκανε όχι ο πραγματικός Χριστός αλλά ο άλλος Χριστός. Δυο ήταν οι Χριστοί. Πιάσαμε αφετηρία. Άντε τώρα να ξετυλίξω το κουβάρι και όπου βγει. Για να ψήσουν τον κόσμο οι εβραίοι ότι αυτός ήταν ο αληθινός μεσσίας, ο Μπαρ Α Μπα, ο Βαραββάς όπως τον μάθατε, έπρεπε να του στήσουν και ορισμένα θαύματα. Έτσι γίνεται. Δεν φτιάχνεται Θεός χωρίς θαύματα. Ο άλλος από κάτω, ο χλέμπας, θέλει να δει θαύμα για να σε ακολουθήσει. Τι σκατά θεός είσαι, σου λέει, αν δεν μπορείς να κάνεις καλά έναν στραβό, έναν παράλυτο;

Πήρε χαμπάρι; Οι εβραίοι δεν γουστάρανε τον Ιησού τον Ναζωραίο και δεν θέλανε να μπει αυτός στο κόλπο. Ήθελαν τον αληταρά τον Μπαρ Α Μπα, τον Βαραββά όπως σας τον είπαν.

Ανοίγουμε πληγές τώρα. Τι να κάνουμε, όμως. Βεβαίως και οι εβραίοι δεν γούσταραν τον Χριστούλη, ο οποίος στο κάτω – κάτω δεν ήταν και δικός τους. Άλλο παραμύθι αυτό, πως ο Χριστός ήταν εβραιόπουλο. Από πού κι ως που; Γιος Έλληνα ήταν και γιος της Μαρίας, που ήταν Αραμαία την καταγωγή. Οι αραμαίοι ήταν μια φυλή των φιλισταίων, που κρατούσαν από Κρήτη, και οι οποίοι αραμαίοι είχαν αλλαξοπιστήσει και προσκύνησαν τον Ιεχωβά των εβραίων για να μην τους κυνηγάνε.

Τέλος πάντων, μη ξεφεύγουμε πολύ, διότι αυτές οι ιστορίες δεν έχουν τελειωμό και προς πλάτος και προς βάθος. Ο Χριστός ήλθε σαν άλλος Διόνυσος. Πολλές φορές, άλλωστε, ο Διόνυσος είχε ξανάρθει στη ζωή με διάφορες μορφές και διαφορετικά ονόματα. Και πάντα είχε κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες. Όπως ο Χριστός που είχε ταλέντο να σε θεραπεύει. Και σήμερα, άλλωστε, υπάρχουν άνθρωποι με υπερβατικές ιδιότητες. Σε ακουμπάνε και σε ενεργοποιούν εκεί που έχεις πρόβλημα.

Λοιπόν, πως θα γίνει; Από τη μια ο Ιησούς θα κάνει θαύματα και από την άλλη ο Μπαρ Α Μπα θα ξύνει πατσές; Δεν πάει έτσι η δουλειά. Γι’ αυτό έστησαν το παραμύθι της ανάστασης του Λαζάρου. Είπαμε. Για τους εβραίους αντιστασιακούς της ρωμαϊκής κατοχής ο αρχηγός του αγώνα τους ήταν ο Μπαρ Α Μπα, ο Βαραββάς. Κι’ αυτόν, τον Βαραββά, υποδέχθηκαν μετά βαΐων και κλάδων στην Ιερουσαλήμ.

Και στήσανε το παραμύθι του Λαζάρου. Τον βάλανε μέσα στον τάφο, φέρανε και καμιά δεκαριά περίεργους και τον κλαψουρίζανε και μετά, βέβαια, τον βγάλανε έξω ζωντανό, διότι ο κόσμος έπρεπε να πειστεί πως ο γίγαντας ο Μπαρ Α Μπα δεν ήταν μόνον μάγκας και νταής και το έλεγε η ψυχή του, αλλά και ο μεσσίας που περιμένανε, ο εκλεκτός γιος του Γιαχβέ, που έστειλε το παλληκάρι για να σώσει τον βασανισμένο λαό του Ισραήλ.

Κι αυτός ο Μπαρ Α Μπα, ο Βαραββάς, ήταν που έκανε τον τσαμπουκά στο ναό του Σολομώντα. Ποιος Χριστός; Δεν ασχολήθηκε με τέτοιους τραμπουκισμούς ο Ιησούς. Είπαμε. Ο γιος της Μαρίας ήταν πολύ σοβαρή ιστορία. Ούτε ο Μελισσανίδης ήταν ο Ιησούς να μπει στα αποδυτήρια των διαιτητών και να τα κάνει μπάχαλο διότι δεν του δώσανε πέναλτυ. Ο Μπαρ Α Μπα, βέβαια, για άλλο λόγο μπήκε στο ναό.

Για να αρπάξει το χρυσάφι μπήκε μέσα στο ναό του Σολομώντα ο Μπαρ Α Μπα. Να ’μαστε και σοβαροί. Δεν μπουκάρησε μέσα στο ναό διότι, λέει, τον οίκο του πατέρα του, του θεού, τον έκαναν οίκο εμπορίου οι μανάβηδες και οι μπακάληδες. Ελάτε, ρε. Ο Μπαρ Α Μπα αυτούς τους έβλεπε σαν τους ρωσοπόντιους που στήνουν πάγκο στις λαϊκές αγορές. Τι τον περάσατε τον άνθρωπο; Σιγά που τον ένοιαξε γιατί πουλάγανε ψάρια και κουνουπίδια και κατσαβίδια στο ναό του Θεού. Αυτός ενδιαφερόταν για το μάνεϋ, το χρήμα.

Πως θα προκύψει το λαϊκό κίνημα του Μπαρ Α Μπα χωρίς λεφτά; Όλους τους Κοσκωτάδες της εποχής τους έλεγχε το ιερατείο. Πρώτα θα γινόταν κυβέρνηση ο Μπαρ, όπως ο Παπανδρέου, και μετά θα ερχόντουσαν να του τα ακουμπήσουν. Γι’ αυτό και έπεσε λεπίδι άγριο όταν έγινε η μπούκα στο ναό. Αίμα ατελείωτο χύθηκε. Είπαμε. Ο Βαραβάς όρμησε για να τα αρπάξει χοντρά. Όλο το χρυσάφι που μάζευαν οι κατακτητές Ρωμαίοι από το τότε Ισραήλ αλλά και τις γύρω περιοχές το έκρυβαν μέσα στο ναό του Σολωμόντα. Αλλά και η πλουτοκρατία των εβραίων που είχε συμβιβαστεί με την Ρώμη χρησιμοποιούσε το ναό ως θησαυροφυλάκιο.

Μπήκαμε σ’ άσχημο λούκι. Πρέπει, όμως, να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ναι, μεν, αλλά… Πως θα γίνει; Η ιστορία του Λαζάρου που αναστήθηκε είναι μια ιστορία της πλάκας. Αλλού είναι το ψητό. Και τον Χριστό τον πήγανε στη δίκη για άλλα πράγματα κι όχι αυτά που λένε. Είπαμε. Ο Χριστός ήταν πολύ σοβαρή ιστορία. Επικίνδυνη ιστορία για τον εβραϊσμό. Αν, δηλαδή, επιβληθεί ο Μπαρ Α Μπα δεν έχουμε πρόβλημα. Ο άλλος, ο Ιησούς, είναι το αγγούρι που θα μας αλλάξει τα πετρέλαια. Διότι ο Χριστός βγαίνει και λέει άλλα πράγματα.

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού, έλεγε ο εβραϊκός νόμος. Και οδόντα αντί οδόντος. Τρελαθήκατε τελείως, τους λέει ο Ιησούς. Τι πράγματα είναι αυτά; Αν ισχύουν αυτά τα πράγματα τότε δεν θα μπορέσετε να τρώτε. Θα μείνετε χωρίς δόντια. Και χωρίς μάτια. Δεν θα βλέπετε. Υπ’ όψιν ότι αυτός ο νόμος του Μωυσέως, που έλεγε για οφθαλμό αντί οφθαλμού, είναι συμβολικός. Αν, δηλαδή, κάποιος σου πηδήξει τη γυναίκα, τότε θα κάνεις κι εσύ το ίδιο, να του πηδήξεις την δική του γυναίκα. Πάει κι έτσι. Αν σε κλέψει ο άλλος, να τον κλέψεις κι εσύ.

Μ’ αυτόν το νόμο οδηγούμαστε στη ζούγκλα, σου λέει ο Χριστός, αυτός που κήρυξε το πιο μεγάλο σύνθημα από τότε που υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη. Αγάπα τον πλησίον σου, είπε. Όχι να του βγάλεις το μάτι, αλλά να τον αγαπάς, είπε ο τεράστιος Χριστός. Πως, όμως, να τα χωνέψουν όλα αυτά τα άγια πράγματα που έλεγε ο Χριστός; Και πάμε παρακάτω. Μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, τώρα που φθάσαμε μέχρις εδώ;

Και βγάλανε στο μπαλκόνι οι αρχιραβίνοι και τους δυο, τον Μπαρ Α Μπα και τον Ιησού και ρωτάνε τον όχλο από κάτω. Ποιον να σταυρώσουμε; Τον Μπαρ Α Μπα ή τον άλλον. Και φώναζαν από κάτω τα λαμόγια «Τον άλλον», «Τον άλλον». Επόμενο. Στον άλλον, στον Χριστό θα τα φορτώσουν όλα, διότι ο Ιησούς ήθελε να ξεθτυλίσει τον νόμο του Μωυσή. «Ποιον θεωρείτε ένοχο;» ρώτησαν τον στημένο όχλο, τον Χριστό ή τον Μπαρ Α Μπα; Η απάντηση, βέβαια, ήταν πως ένοχος είναι ο Χριστός. Η δίκη, άλλωστε, έγινε για να καλυφθεί ο Μπαρ Α Μπα.

Τι απάντησε ο Χριστός όταν τον ρώτησαν αν έκανες αυτό ή εκείνο, αν όρμησες στο ναό του Σολομώντα; «Συ είπας...» τους είπε. Δηλαδή; Εσείς το λέτε, δηλαδή. Εγώ δεν έχω καμία σχέση μ’ αυτά. Έτσι είναι. Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο Χριστός να παραδεχθεί ότι πράγματι έκανε τη μανούρα στο ναό. Αλλοίμονο. Εκεί που είχαν φθάσει τα πράγματα. Ναι, ρε, θα τους έλεγε ο Ιησούς, εγώ εισέβαλα στο ναό, θόλωσε το μυαλό μου, μου την έδωσε μ’ όλα αυτά που γινόντουσαν και την έκανα.

Και ο Βαραβάς αφέθηκε ελεύθερος. Την κοπάνησε, δηλαδή, αλλά αργότερα, μετά από μήνες τον συνέλαβαν σαν κοινό ληστή οι ίδιοι οι Ρωμαίοι. Με συνέπεια το εβραϊκό λόμπυ στη Ρώμη να απαιτήσει να εκδιωχθεί ο μαλάκας ο Πιλάτος από την Παλαιστίνη. Γι’ αυτό το εβραϊκό σκυλολόι τα ανακάτεψε τα ιερά κείμενα για να προκαλέσει θολούρα κι όταν ανακάλυψαν έναν τάφο στην Παλαιστίνη κάλεσαν τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου, τον Ιουλιανό, ο οποίος ρώτησε: Ποιος τάφος είναι αυτός; Του αναστημένου Διονύσου, του γιου της Μαρίας ή εννοείτε τον ληστή;

Ουδεμία σχέση έχει ο Χριστός με τη δήθεν ανάσταση του Λαζάρου. Ποτέ αληθινός θεός δεν παρεμβαίνει στους νόμους της φύσης. Ποια ανάσταση, ρε; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Το είπε ο μεγάλος. Τι είπε; Πως αν ποτέ οι θεοί κινηθούν αντίθετα με τους νόμους της φύσης θα τους καταδιώκουν οι ερινύες και αυτός, ο Δίας, θα τους ρίξει στα νερά της Στύγας. Η Στύγα είναι το κεντρικό μαγνητικό πεδίο της γης. Πρόκειται για ένα τούνελ, μια αρτηρία που σε κάποια σημεία φθάνει μέχρι και τα 500 μ. πλάτος. Η μια οπή της Στύγας βγαίνει στο Τρίγωνο των Βερμούδων και η άλλη τρύπα σκάει μύτη στην Ιαπωνία, στο Τρίγωνο του Διαβόλου. Μιλάμε τώρα για την καρδιά της γης, μαζί με το νευρικό της σύστημα. Από πού κατέβηκε ο Λάζαρος και από πού επέστρεψε πίσω; Μην μας τρελάνουν. Και αφήστε τα παραμύθια ότι στον άλλον κόσμο, που λένε οι μωαμεθανοί, θα τους περιμένουν τα γλέντια οι γκόμενες και οι καλύτεροι μεζέδες. Αυτά είναι για τους πολύ μαλάκες. Δεν μπορεί να είσαι χριστιανός και να λες τέτοιες μπαρούφες. Αν βγει κάποιος και πει τέτοια πράγματα στη Δύση θα τον πάρουν με τα γιαούρτια.

Είπε η μάγισσα η Κίρκη στον Οδυσσέα, έλα να σε κάνω αθάνατο. Κορόιδο, όμως, ήταν ο επτανήσιος; Κι’ αυτή η πουτάνα που είχε μεταμορφώσει σε γουρούνια τους συντρόφους του Οδυσσέα φώναξε τις ψυχές των πεθαμένων συναγωνιστών. Και βλέπει ο Οδυσσέας τον Αγαμέμνωνα, που τον είχε σφάξει ο Αίγισθος, ο γκόμενος της Κλυταιμνήστρας. «Όχι μόνο με απατούσε η καριόλα, αλλά μου στέρησε και τη χαρά του επάνω κόσμου» είπε ο βασιλιάς των Μυκηνών στον Οδυσσέα.

Εμφανίστηκε και ο Αίας. «Κι εσύ εδώ, Τελαμώνιε;». «Κι εγώ , Οδυσσέα, ανάθεμα την τρέλα μου, που δεν μου στέρησε μόνο το φως της λογικής, αλλά και την ηδονή της ζωής». Και μετά είδε τον Αχιλλέα. «Κι εσύ, θεόμορφε, γιε της Θέτιδος;». «Θα προτιμούσα να ήμουν ο έσχατος των θνητών στη γη, παρά ο βασιλιάς στον κάτω κόσμο» του είπε ο Αχιλλέας.
Όπως βλέπεις δεν είχαν καλή γνώμη για την άλλη ζωή, τουλάχιστον στους ομηρικούς χρόνους. Και ο Ηράκλειτος, ο σκοτεινός φιλόσοφος, το πιο μεγάλο πνεύμα που εμφανίστηκε ποτέ, είχε πει: «Αυτά που μας περιμένουν στον άλλον κόσμο δεν μπορείτε να τα διανοηθείτε. Πολλά απ’ αυτά, βέβαια, τα κουβαλάτε επάνω σας κι άλλα απ’ αυτά που τα ανακαλύπτετε, τα πετάτε όπως τις ψείρες από ένα παιδί, κι άλλα θα τα πάρετε μαζί σας, μέχρι το θάνατό σας χωρίς ποτέ να τα ανακαλύψετε. Επειδή δεν μπορείτε και δεν θέλετε να τα ανακαλύψετε».

Την άλλη, ρε. Ποια άλλη; Την άλλη Κυριακή τα ξαναλέμε.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στη φυλλάδα Απρίλιο 1996.

Διαβάστε ακόμα:

ΟΤΑΝ ΖΕΥΓΑΡΩΝΑΝ ΟΙ ΤΙΤΑΝΕΣ