Ο ΠΑΣΑΤΕΜΠΟΣ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ

Ο αποδυτηριάκιας που έρχεται από πολύ μακριά μπορεί να μιλήσει για μαχητές. Έχει ζήσει μαχητές. Τους έχει αισθανθεί αιώνες τώρα. Και αυτοί από τον αποδυτηριάκια έχουν πάρει πολλά, άλλωστε. Γνωστά πράγματα αυτά, την αφήνουμε εδώ την κουβέντα γιατί είναι βαρειά.

Τον μαχητή τον υμνείς μετά τη μάχη του. Ο νεκρός μαχητής υμνήθηκε περισσότερο, μάλιστα. Μακράν του επιζήσαντος. Δίκαιο. Δεν έζησε να γίνει ρόμπα αργότερα. Έφυγε με αξιοπρέπεια και έφτιαξε το θρύλο του. Δεν τα γράψαμε για τον Τσε; Μαλακία του Κον Μπεντίτ που δεν τίναξε τα μυαλά του, λέω εγώ, μιας και είναι μέρες του Μάη του 68 και ασχολούμαστε και μ’αυτόν. Άμα τον βλέπεις σήμερα αυτό λες.

Ο αθλητισμός, το παιχνίδι, είναι η εξέλιξη της μάχης. Μια μορφή της. Εδώ τραγουδάς τον νικητή, όμως. Τον ηττημένο τον κλαις και τον τρώει το σκοτάδι. Δεν θυμάμαι να γράφτηκε καμμιά μπαλαλάικα για την Τσεσεκά, δυο χρόνια τώρα, που την καταπίνει ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ.

Κερδίζει τη φήμη του νικητής ο μαχητής στον αθλητισμό. Φτιάχνει τον θρύλο του και ρουφάει την ευφορία μέχρι πάτο. Αυτό θέλει να κάνει ο Ολυμπιακός στο Λονδίνο στον τελικό της ευρωλίγκας. Δεν μπορείς να πεις τίποτα περισσότερο για τον αγώνα. Όλα τ’αλλα είναι πασατέμπος. Να ελπίζεις μόνο ότι, όπως την Παρασκευή κόντρα στους Ρώσους, θα δεις πολεμιστές που θα σε δικαιώσουν γιατί καρφώθηκες μπροστά στο κουτί.

Αυτό, πολύ περισσότερο, ελπίζουν και οι γάβροι μετά την ξευτύλα χθες το βράδυ στο κύπελλο.

Διαβάστε ακόμα:

Η μαγκιά του χρόνου με μικρότερο μπάτζετ

Ο καπνός του τσιγάρου μετά το πήδημα