ΓΙΟΥΧΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΟΥΣ!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή, όπως την περιέγραφαν τα ΜΜΕ της εποχής στο εξωτερικό, πριν χρόνια πολλά. Τίγκα το Μαρακανά, λαός ατελείωτος και λάτρης παθιασμένος της μπάλλας. Παιχνίδι της εθνικής Βραζιλίας και, τελικά, επιτέλους, μπαίνει το γκολ της νίκης κι ένας, ανάμεσα στο πλήθος της εξέδρας, από τη χαρά του, πετάει στον αέρα τον δίχρονο γιο του! Έγινε κι αυτό.

Ήξερε τι έκανε ο άνθρωπος; Ασφαλώς όχι. Είχε μαγνητιστεί τόσο από την αγωνία του ματς που ξεχάστηκε. Σα να κρατούσε μια μπλούζα, την ομπρέλα του, το καβουράκι του, κι όχι το σπλάχνο του.

Το θυμήθηκα για να αναφέρω το χιλιοειπωμένο. Το πόσο αγαπάνε οι Βραζιλιάνοι το ποδόσφαιρο. Το πόσο έχει μπει στην ψυχή τους. Το 1950, μέσα στην πατρίδα τους χάσανε το μουντιάλ με ήττα από την Ουρουγάη. Είναι γεγονός. Εκείνη τη νύχτα και την επομένη ποτέ άλλοτε στην Ιστορία της Βραζιλίας δεν είχαν σημειωθεί τόσες πολλές αυτοκτονίες. Δεν άντεξαν την ποδοσφαιρική αποτυχία και έδωσαν τέλος στη ζωή τους.

Σήμερα; Έγινε το ανήκουστο. Το άγραφο. Το απίθανο. Βραζιλιάνοι δεν θέλουν να ακούσουν για μπάλλα! Να πάει να γαμηθεί το μουντιάλ!!! Μέχρι που αποδοκιμάστηκαν οι διεθνείς ποδοσφαιριστές της Βραζιλίας στην πρώτη τους προπόνηση εν όψει μουντιάλ. Γιατί;

Όταν ο άλλος δεν έχει να φάει, τρελλαίνεται. Μιλάει η απελπισία. Και τις προετοιμασίες για την έναρξη του μουντιάλ, τον πυρετό της πρεμιέρας, όλα αυτά τα βλέπει σαν πρόκληση! Πεινάμε, ρε, κι αυτοί έχουν ξοδέψει τα άντερά τους για τη διοργάνωση του μουντιάλ.

Μια ομάδα αριστερών, αναρχικών φθάνει για να κάνει τη ζημιά. Να παρασύρει τους φτωχούς και πεινασμένους. Ότι οι πολυτέλειες, τα έξοδα για το μουντιάλ είναι περιττά.

Διαβάστε ακόμα:

Οταν δεν είναι μαζύ μου... θάνατος!