ΓΙΑΤΙ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙ Ο ΡΑΝΙΕΡΙ;

Δεν μπορεί να το χωνέψει ο κύριος Ρανιέρι. Κάνει το θαύμα των θαυμάτων κι έχει στο μυαλό του το κάζο με την Εθνική Ελλάδος. Η πρώτη δήλωσή του σε ιταλικό ραδιόφωνο μετά την ολοκλήρωση του αγγλικού θριάμβου: «Είμαι ο ίδιος που καθόμουνα στον πάγκο της Ελλάδας». Το πιάνεις;

Αυτός είναι ο άνθρωπος. Η φύση του ανθρώπου. Να βασανίζεται από μια αποτυχία περισσότερο και να χαίρεται με μια επιτυχία λιγότερο. Και οι δυο περιπτώσεις είναι έξω από τα συνηθισμένα. Αν τις βάλεις στο ζύγι, η επιτυχία με την Λέστερ έχει μεγαλύτερο βάρος από την αποτυχία με την Ελλάδα. Το παιχνίδι των εντυπώσεων, ο Ρανιέρι το έχει κερδίσει και χωρίς να μιλήσει. Ομως, τα θέλει όλα... Και την επιτυχία της Λέστερ να φορέσει και την αποτυχία της Ελλάδας να τη φορτώσει σε άλλους. Στην ΕΠΟ, στους παίκτες, στις εφημερίδες και στους φιλάθλους που φώναζαν να φύγει.

Εγώ, λέω, πως ο σοβαρός αποδέχεται και το άρωμα και τη βρώμα του. Και φυσικά ο Ρανιέρι απέτυχε παταγωδώς στην Ελλάδα. Και άργησαν να τον διώξουν... Μην ακούς τους φίτσουλες που τώρα σπεύδουν να σιγοντάρουν τον Ιταλό, κατηγορώντας όλους όσοι τον έλεγαν μυρωδιά στα μέρη μας. Αυτά είναι λαϊκισμοί του κερατά. Πρόσεξε, δεν λέω πως είναι κακός προπονητής. Απλώς, ότι απέτυχε, όπως πιθανότατα θα συνέβαινε με οποιονδήποτε αναλάμβανε τη δεδομένη στιγμή την Ελλάδα. Συνέβη και με τον Μαρκαριάν. Ηταν μοιραίο, η Εθνική να ζήσει τα πολύ ψηλά και τα πολύ χαμηλά. Νόμος της ζωής και της μπάλλας.

Το ίδιο κι ο Ρανιέρι. Από τη μεγάλη αποτυχία στην απόλυτη επιτυχία. Την τεράστια που μόνο με αυτή του Ρεχάγκελ μπορεί να συγκριθεί, ίσως και να την ξεπερνά. Ο άνθρωπος έχει περάσει από πολλές σημαντικές ομάδες και μέχρι τα 64 του δεν είχε καταφέρει να πάρει πρωτάθλημα. Το έκανε με μια μικρή ομάδα στο ακριβότερο πρωτάθλημα του κόσμου. Θα έπρεπε να κάθεται και να αφήνει τους άλλους να μιλούν γι' αυτόν. Επομένως, για ποιο λόγο γκρινιάζει; Είπαμε η φύση του ανθρώπου!

Διαβάστε ακόμα:

Είναι ψυχολογικά ανώμαλος ο Μαρινάκης;