ΜΠΑΙΗΛ, ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ

Τι να τα κάνω τα τατού και τις κοτσίδες στον ποδοσφαιριστή που βλέπω μέσα στο γήπεδο όταν του λείπει η ψυχή. Η πρώτη μου κουβέντα γι' αυτήν την ευγενική, τη σχεδόν αθόρυβη φιγούρα του Ουαλού Γκάρεθ Μπαίηλ που μου θύμισε μορφή ιππότη της μεσαιωνικής Αγγλίας. Συναγωνιστή του βασιληά Αρθούρου, μέλος της Στρογγυλής Τραπέζης.

Έχασε η Ουαλία, με το παραδοσιακό βρετανικό παιχνίδι της απέναντι σε μία ομάδα που αρνείται την ταυτότητά της, το λατινικό ταμπεραμέντο της, την Πορτογαλία, αλλά αυτός που με κέρδισε δεν ήταν κανένας Ρονάλντο, Σάντος και σία.

Ως Έλλην περήφανος δεν ψήνομαι από κανέναν Σάντος που με σκέπτεται. Ως Έλλην ζηλεύω που δεν έχω στη πολιτική και στη δημόσια ζωή του τόπου, κάποιον πρόεδρο κόμματος, ομάδας ποδοσφαιρικής, εκδότη, τηλεπαρουσιαστή, επιχειρηματία, μητροπολίτη, κάποιον σαν τον ποδοσφαιριστή Γκάρεθ Μπαίηλ.

Πολεμιστής. Όχι για πάρτη του. Για την ομάδα να τα κάνει όλα. Αυτός, η φίρμα, η βεντέτα, η αξία, να ξοδεύεται και σε χειρωνακτική, σε καθαρά μουτζούρικη δουλειά, λες και ήταν ο τελευταίος εργάτης της ομάδας. Και τα σουτ που τράβηξε. Τα χάρηκα τα σουτ του σα να είμαι Ουαλός.

Διαβάστε ακόμα:

Τον καλό Λεντέσμα ο ΠΑΟ με καθυστέρηση χρόνων