ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΠΟΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ

Υπάρχει η εορτή της Μητέρας. Άδικο μόνον για την μαμά, κι όχι για τον μπαμπά αφιερωμένη μια ημέρα τον χρόνο. Έτσι έγινε, καθιερώθηκε και η γιορτή του πατέρα, που πιθανόν να είναι και παπούς, και προπάπους.

Είναι η ανάγκη να κάνουμε γιορτές, να βρίσκουμε μια αφορμή, έτσι για να δίνουμε μια άλλη γεύση ζωής στην καθημερινότητά μας. Αυτός που θέλει να τιμήσει, να δείξει την ευγνωμοσύνη του στην μητέρα του, στον πατέρα του, δεν περιμένει μια συγκεκριμένη ημέρα, που έχει οριστεί παγκόσμια. Κατά παραγγελίαν, δηλαδή, να βγάλει συναίσθημα, να δείξει έτσι κι αλλοιώς τι οφείλει στους γονείς του.

Δεν αξίζει τον κόπο, δεν έχει νόημα να ψάξεις πότε ξεκίνησε το κόλπο με τέτοιους χαβαλετζήδικους γιορτασμούς. Άνευ ουσίας το όποιο ιστορικό προηγούμενό τους, μάλιστα όταν παίζει πάντα μια σχετική μυθολογία στη γέννησή τους.

Στην Ελλάδα φτιάχτηκε ένα σωματείο και γιορτάζει την Ημέρα του χωρισμένου μπαμπά! Κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Ιουνίου, δηλαδή μια εβδομάδα, πριν από την «κανονική» γιορτή του πατέρα, που ήταν χθές, όπως κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Επειδή τα δικαστήρια αντιμετωπίζουν περισσότερο ευνοϊκά τις πρώην γυναίκες τους, τις μητέρες, στις περιπτώσεις διαζυγίων. Σου λένε, ώπα, ρε! Κι εμείς αγαπάμε τα παιδιά μας, δεν μειονεκτούμε ως γονείς σε σύγκριση με τις μητέρες.

Η μάνα είναι μάνα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η γυναίκα είναι άλλο έργο με τον πατέρα. Άλλη σκέψη. Όχι ίδια σεξουαλικά όργανα οι δυο τους. Όσο αναγκαία είναι η μάνα για να γεννηθεί ένα παιδί, άλλο τόσο και ο πατέρας. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ίδιοι, ότι είναι... ίσοι, ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα.

Η λογική της ισότητας, της διαφορετικότητας, ότι ο ένας είναι πιο δυνατός, πιο αδύνατος οδηγεί στο πρόβλημα. Στην ανισορροπία. Γιορτή της Μητέρας, γιορτή και του πατέρα, για να ισοφαρίσουμε. Γλυτώνεις τα χειρότερα μόνον αν γίνει αντιληπτό ότι άλλο πράμα το ένα φύλο, άλλο το άλλο.

Διαβάστε ακόμα:

Σα να ήσουν στο βουνό μαζύ μας