ΤΟ ΜΠΑΝΙΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΜΑΡΛΟΝ ΜΠΡΑΝΤΟ

Ο Μάρλον Μπράντο δεν έγινε ηθοποιός, γεννήθηκε τέτοιος. Τι να του μάθουν οι δάσκαλοι και η σχολή; Οι καθηγητές του και οι συμμαθητές του το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να τον μελετούν. Απ' αυτόν τον γεννημένο, τον χαρισματικό θα μάθουν τι είναι τέχνη, τι είναι ηθοποιϊα.

Δεν υπάρχει άνθρωπος του σινεμά που να τον αμφισβήτησε. Θα ήταν σα να καταργούσαν τον Θεό. “Μαθητής” του ήταν ο Αλ Πατσίνο, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο Τζακ Νίκολσον, αυτά τα θηρία.

Ο Μάρλον Μπράντο, που πέθανε σα σήμερα 1η Ιουλίου το 2004, στην αυτοβιογραφία του γράφει:

«Καθόμουν με τις ώρες στα καφενεία της Ουάσιγκτον Σκουέαρ και παρακολουθούσα τους ανθρώπους. Μανία μου. Αν είχα βγει με γυναίκα προσπαθούσα να φανταστώ γιατί είχε αποφασίσει να σταυρώσει τα πόδια της ή, να ανάψει τσιγάρο σε μια δεδομένη στιγμή, τι σημαίνει αν διάλεξε να καθαρίσει το λαιμό της ή, να σπρώξει μια μπούκλα από το μέτωπό της.

»Συνήθιζα να την αράζω στον τηλεφωνικό θάλαμο και να κυττάζω τους περαστικούς από το παράθυρο. Τους έβλεπα για δύο, τρία δευτερόλεπτα πριν εξαφανιστούν. Στον ελάχιστο αυτό χρόνο μελετούσα τα πρόσωπά τους, τη στάση του κεφαλιού τους, την κίνηση των χεριών τους. Πάσχιζα να “ρουφήξω” την ύπαρξή τους, ποιοι ήταν, την ιστορία τους, τη δουλειά τους, αν ήταν παντρεμένοι, αν ήταν ερωτευμένοι. Το πρόσωπο είναι εξαιρετικά λεπτό όργανο, έχει 155 μυς. Η αλληλεπίδραση των μυών κρύβει πολλά, κι οι άνθρωποι πάντα κρύβουν συναισθήματα.

»Μερικοί άνθρωποι έχουν ανέκφραστα πρόσωπα. Κυκλοφορούν με μία ουδέτερη έκφραση συνέχεια και είναι δύσκολο να τους διαβάσεις. Αυτό ισχύει κυρίως για τους Ανατολίτες και τους Ινδιάνους. Σε τέτοιες περιπτώσεις προσπαθώ να διαβάσω τη στάση του σώματός τους».

Διαβάστε ακόμα:

Ενας θεός αυτοξευτυλίζεται