ΤΟ ΚΛΑΣΙΚΟ ΥΠΕΡΕΧΕΙ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ

Στα σίγουρα παίζουν οι ηθοποιοί, πιο σωστά οι θιασάρχες. Μπίζνες είναι και το θέατρο. Αναπόφευκτα. Κάνεις μια δουλειά, όσο κι αν σ' αρέσει, όσο και αν την θεωρείς πνευματική, πολιτιστική, όμως πρέπει και να ζήσεις. Κι εσύ ο θιασάρχης, ο παραγωγός της παράστασης και οι συντελεστές της. Και όλοι αυτοί για να ζήσουν, και για να βγάλει τα έξοδά του το θέατρο, θα χρειαστεί να 'ρχεται κόσμος.

Να, γιατί λέμε ότι και το θέατρο, όπως και το ποδόσφαιρο, και το κάθε σώου, είναι μία επιχείρηση. Υπακούει σε δεδομένα οικονομικά. Σε έξοδα και έσοδα. Και να δαπανηθεί ένα κεφάλαιο.

Και λέμε ότι στο θέατρο παίζουν στα σίγουρα. Που σημαίνει ότι προτιμούν έργα του λεγόμενου κλασικού ρεπορτορίου. Δοκιμασμένα πράγματα. Αυτά που αρέσουν στον
κόσμο. Αυτά που τραβάνε τον κόσμο.

Καλώς κακώς ο κόσμος θα πάει στο γνωστό έργο, όχι στο άγνωστο. Δεν ρισκάρει. Δεν πειραματίζεται. Γράφω τούτες τις αράδες με αφορμή τη ρεκλάμα του έργου που θα αρχίσει να παίζεται από τις 17 Οκτωβρίου με τον κωμικό Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και την ενζενύ Σμαράγδα Καρύδη. Το έργο Συρανό ντε Μπερζεράκ.

Τα ίδια και τα ίδια. Εκατό χρονών έργο, διακοσίων, πεντακοσίων χρονών. Στα σίγουρα, όμως. Έργα που έχουν κερδίσει για πάντα τη ψυχή του θεατή. Το κλασικό έργο, το αιώνιο περισσότερο από το σύγχρονο προσφέρει τη συγκίνηση, το να ζήσει συναισθήματα ο θεατής.

Διαβάστε ακόμα:

Η γυναίκα που δεν το βάζει κάτω